Ablam benim için İstanbul’a dönmüyordu. Cihangir bana baktı. “Yeliz nerde yaşamak isterse biz orda olacağız,” dedi.
“İstanbul’u hatırlamıyorum ama senin düzenin nasılsa ben uyarım. Hem git gide iyileşiyorum, evde sensiz de idare edebilirim.”
Cihangir elimi tutup “Ne zaman bensiz kalabileceğine ben karar veririm, şu an bu mümkün değil. Biraz daha burda kalırız, sonra Ahmet amcayla konuşayım. Ona göre iş mevzusunu ne yapacağıma karar veririm,” dedi.
Melik Şah heyecanla “İş demişken İstanbul’da yeni bir işe başlıyoruz. Bence ortak olabiliriz,” dedi.
“Nasıl bir iş?”
İki kardeş iş konuşurken Asya abla yanımdaki sandalye ye oturdu. “İkizlerine alıştın mı canım?” diye sordu.
“Evet abla, alışıyorum yavaş yavaş. Onlarda bana hemen alışmaya başladı. Kollarım güçlense de onları kucaklasam… Ann
