Kalbimdeki Deli Mafya

Okan Ben Genel Cerrahi Uzmanı Okan Karaca… Amcamın Beyzade ve Uygur ailesinin iş birliği yaparak öldürülmesinin ardından çıktığım yolun adı intikam, yolun sonu ise katliam… Gülay’ın beni terk edip Vedat piçiyle sözlenmesi ile başlayan ihanet bugün beni çok başka bir noktaya getirmişti. Ben Kemal amcamdan kalan mafyalık koltuğuna onun kanını yerde koymamak için oturdum. Sonra öğrendim ki aslında o benim babammış. Aslında beni büyüten baba dediğin amcamın aklı noksandı. Annem hamile kalınca, bir de erkek evlat doğurunca, Kemal Karaca beni düşmanlardan korumak için annemle amcamı evlendirip İstanbul’a bizi yerleştirmiş. Çünkü Helin’in abisi düşmanları tarafından zalimce öldürülmüş. O yüzden beni bu hayattan uzak tutmak istemiş. Ama hayat bu ya, sakınan göze çöp batar misali… Kemal Karaca benim meseleme karışınca canından oldu. Bunu yapanlardan hesap sormaya yemin ettim. Babam olduğunu bilmeden evvel de bize olan sevgisi, kol kanat germesinden dolayı zaten sevdiğim bir adamdı. Sırf beni korumak için kardeşine bir ömür boyu baktı. Vedat piçinden Kemal Karaca’nın yani biyolojik babamın intikamını almaya çok yaklaşmışken Vedat freni patlamış araçtan Gülay’la sağ çıkmayı başardı. Şimdiyse onlardan alacağım intikam sadece fiziksel değil, tam olarak psikolojik bir yıkım olacak. Onların evine yerleştirdiğim gizli kameraların farkında değillerdi. İçlerinde olan casuslarımın farkında olmadıkları gibi… Zelal’in, zavallı Yeliz’i merdivenden iterek hastanelik ettiği o gün planım tıkır tıkır işlemeye başladı. Yeliz’i herkes öldü sanıyorken aslında onu derin bir uykuya sokacak ilaç verip ‘ex’ diye kayıtlara geçirtmiştim. Cenazede ise teslim alınan trafik kazasında ölen kimsesiz bir genç kadının bedeniydi. Uygur ailesi bu kayıpla yıkılırken bana ise Yeliz ganimet olarak kalmıştı. O beni unutmuş gibi davransa da aslında beni çok iyi hatırladığına eminim… Nasıl unutabilir ki? Cihangir, babama silah çektikten sonra bunu onun yanına bırakmayacağımı bilmeliydi. Pek sevgili karısı şimdi benim esaretim altındayken o iki bebeğiyle acı çekerek kefaretini ödüyordu. Ama hala kefaret ödememiş iki kişi vardı. Biri Vedat, diğeri ise eski sevgilim ve Vedat’tan hamile olan karısı Gülay. Gerçi onunda bebeğinin öldüğünü duyup peşlerini bir süre için bırakmıştım ama meğerse bu da oyunmuş. O ikisi İstanbul’da kendilerini güvende sansalarda ben hayatta olduğum sürece ikisine huzur yok! Ancak daha önceki agresif girişimlerimden sonra başım polisle derde girmişti. Cihangir kardeşini kaçırttığıma dair hakkımda suç duyurusunda bulunmuştu. En sonunda nüfuzlu birileriyle irtibata geçip kendim karakola giderek ifade verdim ve serbest bırakıldım. Bu defa hayatlarını öyle bir altüst edeceğim ki kimse benden şüphe duymayacak. Annem bile… Zelal’in izini aradım. Yeliz’in ölümünden sonra ailesi ondan şikayetçi olmayarak ekmeğime bal sürdüler. Bu benim için kaçırılmayacak bir fırsat. Hemen her yere adamları saldım, istihbarattaki adamlarımıza da Zelal Uygur’un yerini tespit etmeleri için talimat verdim. Ve çok geçmeden haberini aldım. Küçük sürtük sokaklarda süründükten sonra arkadaşı Güneş’in evine sığınmış. Henüz bir gün olmuş oraya gideli. Ailesi de zaten arayıp sormuyormuş. Sürtüklük ettiği için babası onu evden kovup yok saymış. Yani maşam olmaya çok müsait… Zaten elimdeki görüntülerden sonra başka şansı olmadığını anlayıp bana köle olmayı kabul etti. Bu sayede hem babasıyla arasını düzeltti. Ben de Uygur ailesine damat olarak içlerine girdim. İçlerinden geçmek için bunu yapmam lazımdı. Beyzade’lerin kızını da alıp iki aileyi içten çökertmek istemiştim. Ama şerefsiz Cihangir buna engel olmakla kalmayıp üvey kardeşim Helin’le evlenip konağa yerleşmişti. Neymiş Helin’i otele götürmesi münasip değilmiş. Yeliz’in yaşadığını öğrenirse Helin’i terk eder. Belki de Yeliz’i daha fazla esaretim altında tutmak yerine onu tamamen uyutmalıyım. Zaten bu saatten sonra işime yaramaz. Elimde bir enjektör ile çatı katına doğru yürüdüm. Kapıyı hafifçe araladığımda yorgun gözlerle etrafa bakınan Yeliz’e acıyarak baktım. Dolu dolu gözlerle elimdekine baktı. Adeta gözleriyle yalvarıyordu. Yanı başına oturdum. Saçlarını okşadım. “Felç kaldığın için ben de üzgünüm. Bu ilaçlara korkarak bakma yavrum. Yakında iyileşeceksin.” Başını iki yana salladı. İlaçların onu daha da kötü hale getirdiğini anlıyor gibiydi. Ama bana karşı koyacak durumda değil ki… Çok üzücü… Hem de çok üzücü…