Gözlerimi açtığımda hafif karanlık bir odanın içindeydim. Ayağa kalkıp yukarıdaki pencereye yetişmeye çalıştım. Burası boş bir araziydi ve hava kararmak üzereydi. Pencerede demir parmaklıklar olduğu için kaçmam imkansızdı. Kapıya doğru ilerleyip kapıyı açmaya çalıştım ama açılmıyordu. Kahretsin... Karanlık fobim vardı, karanlıktan aşırı derecede korkardım. Hatta uzun bir süre karanlıkta kalırsam kriz geçirip hastanelik bile oluyordum. Sakin ol Arya, Ahmet seni bulur. Telefonundan... Telefonum Batu'da kalmıştı. Göz yaşlarım akmaya başlamıştı, hava git gide kararıyordu. Kapıya gidip tekmelemeye başladım.
"Kimse var mı!?"
"Ateş!" Lütfen.. lütfen bir mucize olsun. Dakikalarca bağırdım ama burada hiçkimse yoktu. Hava tamamen kararmıştı. Yere çökerek dizlerimi kendime çektim ve kafamı dizlerim
