Adeta ince bir ipin üzerinde yürüyordum. Ne yaptığımı, nasıl kararlar aldığımın farkında değilim. İpin ucunu tutanlar elini çekse, uçurumdan aşağı düşeceğim kesin. Dün gece yastığıma gömüldüğümden beri, başımı bir an olsun kaldırmadım ve ailem, gözlerim kapalı olsa da, sürekli yanımda oldu.
Annemin sessiz iç çekişlerini, odanın sessizliğinde duyabiliyordum. Ağabeyimin üzgün bakışlarını hissedebiliyordum, hatta yeni doğum yapmış yengemin, ikiz bebekleriyle birlikte başımdan ayrılmadığını biliyordum. Ağabeyimin telefon konuşmalarından, Berzan abim ve Damla’nın da yolda olduğunu anladım. Herkesi bu kadar korkuttuğum için içimde derin bir pişmanlık vardı. Keşke bu kadar güçsüz olmasaydım.
"Güzel kuzum, şu çorbadan az bir şey içseydin," diye fısıldadı annem sesinde yalvaran bir şefkatle.
Kap
