Öfke ve nefretin zehri ruha bir kez bulaştığında asla arınmıyordu. Yapılan hataların açtığı kesiklerin tenimdeki izleri artarken, güçsüzlüğün yanında getirdiği eziklik beni ayakları altında boğuyordu. Nefret, düşüncelerimi katran karasına bularken umudum saklandığı köşede yaşamını yitirmişti. Gecenin karanlığına sığınırken Erdenay'a kollarımı daha sıkı sardım. Narin vücudu titrerken hıçkırıkları boyun girintimde yok oluyordu.
"Özür dilerim." Fısıldadığımda cansız kelimelerim yere döküldü, yaptığım her hatada her kötülükte söylediğim tek şey buydu. Aslında içten gelen bir özrün bile bazen anlamı yoktu. Kız kardeşim benim yüzümden asla unutamayacağı bir şey yaşamıştı ve ben sadece bağırmıştım. Vurulmayı göze alsam bile gücümün yetmediği bir adam korkuyu kontrol ederken ne yapabilirdim ki?
