Kapıdan çıkıp birkaç adım atmamla biri aniden ağzımı kapattı. Kalbim yerinden çıkacak gibi atarken çığlık atmaya çalıştım ama sesim boğazımda düğümlendi. Beni karanlıkta duvara doğru itti. Korkudan nefesim kesilmişti. Tam gözlerimi kapatıp "Bitti bu sefer, Arda beni öldürtecek!" diye düşünürken kulağımın dibinde kısık bir ses duydum:
“Sesini çıkarma sakın Eylül. Benim Alparslan..”
Tanıdık bir ses gibi.. Ama değil gibide "Alparslan??" Gözlerim fal taşı gibi açıldı. Adamın yüzü karanlıkta gölgelenmişti ama boyu, posu bir an aklıma gelen kişiyle.
“Beni korkuttun manyak! Ne yapıyorsun sen?” dedim, ellerimi hızla çekiştirerek. Bu adam neden en olmadık yerlerde karşıma çıkıyor ki??
“Sus biraz, duyacaklar. Ne halt ettiğini farkında mısın sen?” diye fısıldadı öfkeyle.
“Neyin farkında mıyım?!”
