Gözlerimi açmaya çalıştığımda acıyordu. Gözüme batan beyaz ışık rahatsız etmişti. Güçlükle açtım; boğazım acıyordu. “Su...” dedim. Çok susamıştım. Biri yanaştı. Kim olduğunu çözemeyecek kadar aklım bulanıktı. Işıktan gözlerimi açamıyordum, başım da ağrıyordu.
“Buradayım canım, al sana su getirdim,” diyen sesle Melek olduğunu anladım. Kalkmama yardım etti, elindeki suyu verdi. Tek seferde içtim, içim yanmıştı. Biraz daha kendime geldiğimde elim kaşımın üstüne gitti. Çok acıyordu ve sargı vardı.
“Başını taşa çarpmışsın, dikiş attılar. Çok ağrın varsa ilaç getirsinler, ister misin?”
“Yok yok, iyiyim. Geçer şimdi. Ne oldu Melek? Her şey hayal meyal... Çok kötüydü.”
“Evet canım, kötüydü. Ama şu anda çok iyisin.”
“Saat kaç? Ne zamandır buradayım? Çocuklar ne yaptı?”
“Çocukları merak etme.
