Defne, Baran’ın dudaklarından yavaşça ayrıldı. Gözlerini onun gözlerine kilitlediğinde zaman durmuş gibiydi. O an hiç bitmesin istiyordu. Kalbi hızla çarpıyor, içinde bir kıvılcım yanıyordu.
Tam o sırada dışarıdan cam kırılma sesi duyuldu. İkisi de bir anda irkilip kapıya döndü. Melih kapının eşiğinde donakalmıştı. Elindeki kahve fincanı halıya düşmüş, porselenin parçalanma sesi odayı doldurmuştu. Gözleri Baran ve Defne’ye kilitlenmiş, öfkesini saklayamayacak kadar kızarmıştı.
Baran hâlâ olduğu yerde sessizce dururken, Defne utanmış bir çocuk gibi adım attı.
"Yok... Baran’ın gözünde bir şey vardı, ben sadece..." diye mırıldanarak babasının yanına geldi. Gerginliğin arasına sıkışmış bir ses tonuyla devam etti:
"İyi misin baba? Bir yerin kesilmedi değil mi?"
Melih gözlerini kızından ayı
