BİZ ESKİDEN

6

Ayşen'in gönlü!

Bir sonraki sene de matbaada çalışmaya devam ettim. Oysa Sezai Amca'nın da işlerinin çok iyi gitmediğini biliyordum. Emine Teyze'nin İstanbul'da babadan kalma evinden gelen kira parasının zarfı geldi miydi biraz gülerdi yüzü sonra yine aynı. Ama bir gün bile avucuma harçlığımı koymadan göndermedi beni. Bir gün bile bana fazlalık olduğumu hissettirmedi. Fakat maalesef ki hali vakti gözle görülür haldeydi ve o hissettirmemesine rağmen ben ayan beyan vicdan azabı duyuyor, kendimi yük görüyordum.

O sene Halil Efe, Burcu Öğretmen sevdasından vazgeçmişti. Okulun ilk zamanlarından hafiften tombul bir kızla sevgili olmuştu sonra ondan da ayrılmıştı. Aşk hayatında bir türlü dikiş tutturamayan Halil Efe, okulda da kızların gözdesiydi. Üstü başı, saçları, hali tavrı hep yaşından daha büyük gibi olduğundan istenen adamdı. Artık lise bire gidiyordu ve ben de orta ikinci sınıftaydım. Aramızdaki yaş farkı halen kapanmış değildi, hatta o yıl daha çoktu. Ben onun ortaokul tarafındaki küçük kız kardeşiydim. O da benim lise tarafındaki belalı abim.

Fakat aramızdaki yaş farkından uzak Halil Efe'nin emsali bir çocuk benim sınıfımdan başka bir çocukla benden hoşlanıyor olduğunun haberini gönderdi bana. Haber nasıl olduysa bir anda okula yayıldı. Daha çocuk ile bir kez bile karşı karşıya gelmemişken de okulun bahçesinde çıkan bir kavgada Halil Efe çocuğu eşek sudan gelene kadar dövdü. Müdürün odasında hesaba çekildiği vakit, Sezai Amca süklüm püklüm okula geldi ve Halil Efe ile kapının önünde tam yarım saat onu bekledik. Çıktığında yüzünden düşen bin parçaydı adamcağızın. Önüne kattı bizi, kavgalarla çözülmeyen bir dolu meseleden başladı anlatmaya. Kaleminle vermeliydin cezasını bazı insanların. Haricinde döverek olmazdı. Zorbalıktı bu! Emine Teyze'nin haberi olmadan Halil Efe'nin üstüne başına çeki düzen vermek için matbaaya götürdü bizi. Cam duvarla yarı yarıya kapatılmış ofisinde öğüdüne devam etti ve en son sordu.

"Kız meselesi yüzünden mi dövdün arkadaşını?"

Halil Efe bir bana bir babasına baktı ve açık yüreklilikle cevap verdi.

"Kız değil baba, Ayşen'e sarkıntılık ediyordu pislik!"

Yerin dibine geçtiğimi hissettim. Sezai Amca kim bilir benim için ne düşünüyor derken aralarında geçen diyalogla düşüncelerimin sarsıntısına uğradım.

"İdareye bildirebilirdiniz Halil Efe."

"Baba idareye ne diyecektik söyler misin?"

"Ne yapıyorsa onu?" Halil Efe'nin sessizliği işkillendirdi adamı, başka açıdan yeniden sordu soruyu. "Sarkıntılık derken neyi kast ettin oğlum?"

"Seviyormuş Ayşen'i."

"Sana daha önce de söylemiştim Halil Efe, sizin yaşınızda ki sevgi gerçek olan değildir."

"Sonuç olarak göz koyduğunu biliyorum baba. Her yerde sevgilisi olacağından bahsediyormuş."

"Sordun mu Ayşen'e belki o bundan rahatsız değildi."

"Rahatsızdır o."

"Nereden biliyorsun?"

"Erkeklerle işi olmaz onun."

"Ee ne güzel işte? Boyunun ölçüsünü alır giderdi. Sen neden zorbalık yapıyorsun?"

"İyi de baba orada burada konuşsun mu? Eşekbaşı mıyım ben?"

"Sen kendini Ayşen'in ağabeyi olarak görüyor olabilirsin oğlum ama açıkçası ben kız kardeşin olsaymış bu geri kafalılığın yüzünden çok çekecekmiş diye üzüldüm şimdi."

"Ne ilgisi var baba? Bu başka..."

"Nasıl başka?"

"Başka işte!" sesinin yükselişi ile sıçradım. Ayağa kalktığında neredeyse babası kadar olan boyunun verdiği ehemmiyetle kendinden emin devam etti. "Ayşen de ondan hoşlanırsa..."

"Ee?"

"Metin Amca yine kömürlüğe kilitler. İzin verir mi sanıyorsun? Sen de baba bilmez gibi..." dedi ve gitti.

***

O sene bu kavga meselesi okulda büyüdü. Çünkü Halil Efe de karşısında ki muhatabı da geri adım atmadı. Aralarında kan davası gibi bir süreç başladı. Ekibini toplayan yeni bir kavga ile gündemde kalıyordu. Sezai Amca artık boğazı patlayana dek laf anlatıyordu Halil Efe'ye. Bir fiske vurduğuna bile şahit olmadım ama. Babam olsa dedim... Sonra Sezai Amca'nın ne kadar farklı bir adam ve bilhassa farklı bir baba olduğunu hatırlattım kendime.

Bu sırada karşı tarafın ana düşmanı Yahya, yani namı diğer belalım bu sırada bana haberler göndermeye devam ediyordu. Bazen hediyeler de geliyordu haberle. Hatıra defteri gibi... Süslü, renkli kalemler gibi... Bir keresinde o süslü kalemlerden birini çantamda görüp kırmış, bana da gönlüm varsa ona söylememi söylemişti Halil Efe.

"Gönlüm varsa ne olacak?" diye sorduğumda ise dişlerini sıkarak üzerime yürümüştü.

Birkaç gün küs gezdik o günlerde. Küsen oydu ben değildim ama yine de üstüne varıp barışmaya çalışmadım. Çünkü bu konu yüzünden başı belaya girecek diye korkuyordum. Bir de Yahya'dan korkuyordum. Benden iki sınıf büyük olduğundan değil, saplantısının başıma bir iş açmasından. Saplantısı benim başıma değil ama Halil Efe'nin başına büyük bir iş açtı. Halil Efe, o sene sınıfta kaldı. İdarenin buna bilhassa müsaade ettiğini düşünüyordu Sezai Amca, cezalandırmak istemişlerdi bir nevi aklını başına alması için.

Halil Efe'nin aklını başına alması için değil sınıfta kalmak okuldan atılması bile çare değildi.

O yaz boyunca Halil Efe ile eski günlere döndük. O da matbaada babasına yardıma gelmeye başlayınca her gün görüşmeye başladık. Tommiks ve Teksaslardan terfi ettiğimiz yoktu ama Sezai Amca'nın tavsiye edip ikimize birden verdiği romanlara başlamamız da o yıllara rastlar. İlk aşk romanımdan sonra Halil Efe'ye taşıdığım hislerde anlam kazanır oldu. İkinci aşk romanımdan sonra ise bakışlarım, gülüşüm, duruşum değişti. Fakat, Halil Efe benim okuduğum türü pek sevmiyordu. Burcu Öğretmen'e aşık olduğunu sandığı o sene okumuş olsaydı belki ilgisini çekermiş.

O yaz başladı Halil Efe saz çalmaya. Babasının Türk Halk müziği merakı ikimizin de içine işlerken imkânı olan, yani Halil Efe ucundan tuttu. Matbaada artık çalışmaz olmuştu, ha bire bozuk bağlama sesi duyuyorduk. Sezai Amcanın çırağı Hakan'ın "Yeter be oğlum," dediği zamanlarda inat edip sabahlara kadar çalışırdı. Bilirdim çünkü odamın açık penceresine onun odasının açık penceresinden ulaşırdı bağlamasının sesi. Yaz bittiğinde ise halen bildik bir türkü çalamıyordu. Pes eder, bağlama çalmak ne zor der, bir köşeye atar sandım ama Halil Efe dişli çıktı yılmadan sürdürdü bağlamaya olan ilgisini.