Kalbimi çıkarıp verseydi ellerime daha az canım yanardı.
Öyle bir baktı , öyle bir konuştu ki benimle sanki hiç kimseymişim gibi.
Arabadaydık ve öylece yolda gidiyorduk.
Benim gözlerim onun üzerindeyken , onun gözleri beni görmüyordu.
"Konuşmayacak mısın ?"
Sesim güçsüzdü. Kelimeler ağzımdan zorla çıkıyor gibiydi.
"Sen böyle yaptıkça çok canım yanıyor. Neden bana bakmıyorsun , ne yaşarsak yaşayalım gözlerin benden ayrılmaz , yine bana bakar sanıyordum."
O an Poyraz'ın gözleri gözlerime baktı.
Keşke bakmasaydı.
Gözleri kıpkırmızı olmuştu.
"Sen hep böyleydin Cennet. Hep kendi düşüncelerin önceliğin oldu , hiçbir zaman ben senin önceliğin olmadım. Beni kaybetmekten korktun ve sustum. Sen her zaman olduğu gibi canın yanmasın , sen üzülme diye beni yaktın. Konuşacağız ama burada
