ZEYNEP
Her son dediğimde kendimi daha derine batmış bir halde buluyordum. Sırtımı dönmek kaderime boyun eğmek istediğimde ise Barzan’ın kollarına sığınırken buluyordum kendimi. Aşka boyun eğmiştim istemeden. Yara bere dolu kalbim ve kimsesiz ruhum sığınacağı kalbi sonunda bulmuştu ama adres yanlıştı. Barzan’dan bana olmazdı. Onun vereceği yıkım felaketimdi.
“Dutlar da olgunlaşmış.” Dedi Barzan son konuşmamızın üzerinden geçen dakikaların ardından. Yere düşmüş bir dutu aldı ve üfleyip ağzına attı. Mırıldanarak yemeye başladığında gülümsedim. “Çok tatlıymış.”
“Her sene toplar pekmezini yapardım. Bu sene biraz geç kaldım.” Dedim bakışlarımı ağaca çevirip dolu dolu dallarına bakıp.
“Eee ben yardım ederim yapmana. Hemen toplar atarız kazanlara. Ateşi yakar topları
