YÜZBAŞI AYAZ SANCAK
Çatık kaşlarımla birlikte abime doğru yürürken onun burada olmasına asla anlam veremiyordum. Kendisinden pek haz etmezdim, zira aynı şekilde o da benden haz etmezdi. Birbirimizle karşılaşmamaya çalışsak da bazen hayat bizi operasyonlarda bir araya getirebiliyordu. O da askerdi.
“Demek içeri aldırtmayan şerefsiz sensin.” dedi alaylı bir şekilde abim yüzüme bakarken.
Şerefsiz demesi ile birlikte ellerim yumruk olurken iyice dibine girdim. Ondan birkaç santim uzundum. “Laflarına dikkat et. Abimsin diye sana saygılı davranacağımı falan düşünme.”
Yüzündeki alay asla silinmedi zaten tam olarak en nefret ettiğim ve gıcık olduğum tarafı buydu. “Abin mi? Aile bağlarını koparalı çok uzun zaman oldu. Ne sen benim kardeşimsin, ne de ben senin abinim!” İşte şimdi ifadesi biraz
