Küçüğüm

Gözümü açtığımda güneşin parlak ve sıcak dokunuşları adeta bedenimi okşuyordu , gülümsedim. Usul usul yatağımda doğrularak ayağa kalktım. Ve okula gitmek için geceden hazırladığım formalarına doğru adım attım. Bugün lise sonuncu sınıfın ilk günüydü heyecanlı değildim ama içimde tarifsiz bir duygu vardı . Liseye ilk başladığım gün geldi aklıma boya küpüne dönmüş kızlar , havalı gözükmek için pahalı kıyafetler giyip elinde sigaralarla dolaşan erkekler ve 9. Sınıflarla dalga geçen aptal öğrencilerle doluydu okulumuz . İlk bir kaç hafta sınıftakiler de dahil olmak üzere hiç kimseyle konuşmamıştım . Sonradan bir kaç kişiyle güzel dostluklar kurmaya başlamıştım. Okulun önüne geldiğimde karşıdan karşıya geçmek için adım attığım sırada siyah bir arabanın üzerime doğru geldiğini fark ettim . O kadar hızlı sürüyordu ki ani bir tepkiyle geriye doğru sendeledim. Arabanın arkasından baktığımda gördüğüm kadarıyla arabanın camları siyah filmlerle kaplıydı . Korktuğum için titremeye başlamıştım bile . Küçüklüğümden beri arabaların süratli olmasından korkmuşumdur . Üzerimdeki şoku atlatıp hızla okula girdim herkes kendi halinde takılıyordu . Gün boyunca o siyah camlı arabayı düşündüm . Araba direk üzerime sürmüştü sanki kasıtlı yapılan bir şey gibiydi. Çıkışta sınıftaki kızlar okula yakın olan bir kafeye gitmeyi teklif etti. Normalde kabul etmezdim öyle ortamlardan çok sıkılırdım ama ilk gün kafamın dağılması iyi gelecekti sanırım. Kafeden çıktıktan sonra Berfin ile eve doğru yürümeye başladım evimizin arasında 15 20 dakika mesafe vardı. Berfin benim çocukluğumdan beri yanımda olduğunu bildiğim tek dostum . Onu evinin oraya bıraktıktan sonra şarkı dinleye dinleye yürümeye başladım aklımda hala o siyah camlı araba vardı evin önüne geldiğimde bahçe kapısını açmak için elimi cebimden çıkarttığım sırada yüzümde bir baskı hissettim . Ağzımı kapatmaya çalışıyordu sanki beni bir yere sürüklemeye çalışıyor gibiydi kafamı geriye doğru sert bir şekilde vurdum arkamdaki kişi bir anlık boşlukla elini ağzımdan çekti fırsat bu fırsat Asel diyerek panikle koşmaya başladım korkuyordum , hem de çok . Peşimdeki adamın ayak sesleri zihnimde yankı yapıyordu adeta. Sokağın köşesini döndükten sonra bir şeye çarpmayla yeri boyladım kafamı kaldırdığımda iri yarı kilolu peşimden koşan adam gibi siyah takım elbisesi giymiş bir adam karşımdaydı. Üzerime doğru yürüdükçe yerde geri geri kaçmaya çalıştım. Arkamdaki adam da çoktan yanımıza gelmişti . Etrafıma baktığımda 6 kişi etrafımda çember oluşturmuştu. Çarpıştığım adam bana eğildi ve saçıma dokunmaya başladı. "Yolun sonu küçük kız " deyip gülümsedi. Adam belinden çıkarttığı silahı kafama doğrulttu .Korku dolu gözlerle silahın namlusuna bakmaya başladım .Gittikçe gözlerim kararmaya başlamıştı nefesim kesiliyordu silahın soğuk hissiyatı bütün vücudumu ele geçirmişti . Silahın kilit sesini duyduktan sonra kabullenmiştim her şeyin burada biteceğini. İstemsizce göz yaşlarım yanaklarımdan aşağıya doğru süzülüyordu. ''Kimsiniz ve neden peşimdesiniz ben size ne yaptım '' Diye bağırmaya başladım hem bağırıyordum hem de ağlıyordum . Çok çaresizdim şu anda elimden başka hiç bir şey gelmiyordu. İçlerinden biri gülerek yanıma geldi. "Sen bir şey yapmadın ama sahibin olacak o şerefsiz bize çok zarar verdi onlarca adamımızı öldürdü çok fazla adamımı kaybettim bizde onun en değer verdiği insanı öldürüyoruz yani seni , onun suçunu çekecek olan sensin. Üzgünüm küçük kız herkes yaptıklarının bedelini ödemeli . Sende bu bedelin kurbanısın . " Duyduklarım karşısında şok olmuştum. Neyden bahsediyordu bu adam . Ne sahibi ? Ne bedeli? "Benim sahibim falan yok neden bahsettiğiniz hakkında hiçbir fikrim yok ne olur beni bırakın." Adamlar birbirine bakmaya başladı. "Ahh küçük kız hiç bir şeyden haberin yok yeraltı dünyasındaki herkes senin Burhan`a ait olduğunu bilir daha fazla konuşmayı kes üzgünüm hiç bir şeyi öğrenemeden bu hayata veda edeceksin " dedi ve iğrenç sesiyle kahkaha attı . Şu anda olduğum durum o kadar yabancıydı ki bana Burhan kim ? Neden herkes beni tanıyor anlamış değildim. Adam silahı tekrar kafama doğrulttuğu sırada , başka bir silah sesi duyuldu silahı doğrultan adam kanlar içinde yanıma doğru yığıldı. Korkuyla çığlık atmaya başladım . Etrafımdaki adamlar koşarak bir yerlere siper alıyordu . Korkuyla gözlerimi kapattım ve her şeyin bir rüya olmasını diledim. Adımı duymamla , kolumdan sürüklenerek ayağı kaldırılmam bir oldu . Kafamda hissettiğim silahın namlusu ağlamamı şiddetlendirmişti . Bir anda silah sesleri durdu . Arkamdaki adamın korktuğu elinin titremesinden belli oluyordu . Karşımdaki adamlardan biri konuşmaya başladı. "Cüneyt sence o kıza bir şey yaparsan buradan sağ çıkabileceğini düşünüyor musun bırak silahı yaşaman için sana bir şans vereyim ?" Arkamdaki adam tavrını bozmadan bağırarak konuşmaya başladı. "Sana inanmıyorum ben bu kızı öldürsem de öldürmesem de buradan sağ çıkmama izin vermeyeceksin . En azından yanımda biricik sevdiğini de götürmüş olurum ". "Doğru buradan sağ çıkamayacaksın. Ama aileni kurtarma şansın senin elinde .Eğer Asel'i bırakırsan ailen yaşar .Ha diyorsan karım ve kızım umurumda değil sık o zaman kızın kafasına." Dedi ve gülümsemeye başladı .Ne yani beni öldürmesine izin mi verecekti ? Şaşırarak karşımdaki adamlara bakmaya başladım madem öldürmesine izin verecekti neden kurtarmaya geldi ki ? Adının Cüneyt olduğunu öğrendiğim adam kafasını bana çevirdi ve yüzüme baktı tam o anda arkamdaki adamın yere yığılışı saniyeler bile sürmedi. Öylece ayakta kalakalmıştım her yerim kandı kımıldayamıyordum , ağlayarak yere çöktüm boğazımdaki o yumru geçmiyordu saniyeler önce yanımda 7 8 tane adam öldürülmüştü. Kafamı kaldırdığımda herkesin bakışlarının benim üzerimde olduğunu fark ettim anlamıyorum neden beni öldürmeye çalıştılar beni kurtarmaya gelen adamlar kim neden kurtardılar zihnimde çok soru vardı ama dilime yansımıyordu , konuşamıyordum . Adamlarla göz göze geldiğimde 2si kafasını çevirdi . Ortada duran adam ise sadece gözlerime bakıyordu sanki benden bir tepki benden bir cümle bekliyor gibiydi. Kafamı yere doğru eğdim ağlamam gittikçe artıyordu. Kaç dakika geçti bilmiyorum ama kafamı çevirdiğimde yanımızda kimse yoktu sadece siyah saçlı adam vardı karşımda. Ben yerdeydim o ise yanıma çökmüş sadece beni izliyordu. "Özür dilerim her şeyin suçlusu benim " Dakikalar sonra ilk defa konuşmuştu . Kafamı kaldırarak gözlerinin içine bakmaya başladım. "Kimsin sen? Ne istiyorsunuz benden bunlar kimdi ? Burhan kim ? Benimle ne alakası var her şeyi anlat ." diye bağırdım. Ben bağırınca çenesi kasıldı kaşları çatılmıştı. "Her şeyi anlatacağım ama öncelikle bana bağırmaman gerektiğini bil ve bir daha asla bana sesinin yükseltme bu senin zararına olur küçüğüm ." Yüzüne bile bakmadan ayağa kalkmaya çalıştım . Tam o anda gözlerimin kararması bir oldu . Zemin usluca ayaklarımın altından çekiliyordu . Benim ise tek yapabildiğim şey bedenimi yanımda duran adamın sarmalayışına hissetmekti . Gözlerimi açtığımda siyah duvarları olan kocaman bir odada olduğumu fark ettim . Neredeydim ben ? Yavaş yavaş kendime geliyordum ne olmuştu ki bana? En son sokaktaki beni kurtaran adamla konuşuyordum. Olay aklıma geldiğinde hızla yataktan doğrulup ayağa kalkmaya çalıştım , tabi saniyesinde başım dönmeye başlamıştı bile. Zar zor ayağa kalkarak odadan çıktım ev o kadar çok sessizdi ki sanırım evde benden başka kimse yoktu. "Heyyy kimse var mı? Neredeyim ben?" Bağıra bağıra upuzun koridoru yürüyordum . Merdivenlerin başına geldiğimde başım daha çok dönmeye başladı gözlerim gittikçe bulanıklaşıyordu. Merdivenin korkuluklarına tutunarak inmeye çalıştığım sırada dengemi kaybettim . Tam aşağı düşecekken biri tuttu kolumdan son anda düşmekten kurtuldum ama hala başım dönüyordu. Beni tutan kişi beni kucağına alıp yürümeye başladı. Buğulanmış gözlerimle yüzüne baktım bu sokağın ortasında benimle birlikte kalan adamdı . Gerçekten de şu anda tek istediğim şey günün çabucak bitmesiydi. Az önce kalktığım yatağa bıraktı beni . Tekrar kalkmaya gücüm yoktu. "Dinlen biraz bugün senin için çok zor bir gün oldu." Adamın yüzüne dik dik bakmaya başladım . Cevap vermeye mecalim yoktu. "Gözlerinle yedin beni ". dedi ve hafifçe gülümsedi. "Ne alakası var ? Sadece kim olduğunu bilmiyorum burası neresi bilmiyorum bugün hakkında hiç bir şey bilmiyorum neden buradayım ben? sen kimsin ? neler oluyor " dedim telaşla. "Ben Burhan , burası benim evim .Bugün olanlar hakkında diyecek bir şeyim yok. Zamanı gelince her şeyi öğreneceksin Ve buradasın çünkü benim yanım hariç her yer senin için tehlikeli .Daha fazla soru sorma ve uyu" Bu adam bu kadar sert olmak zorunda mıydı ? Her konuştukça ondan biraz daha korkuyordum üstü kapalı cevaplar veriyordu ve bu beni gerçekten de çok sinirlendiriyordu. "Pekala Burhan , neden diğer yerler benim için tehlikeli , senin benimle alakan ne ? O sokaktaki adamlar benim sana ait olduğumu söylediler ne demek istiyorlar anlat hepsini". Sesim gittikçe yükselmişti .Burhan'ın yüzü kasılmıştı . Neden bu adamın sese karşı siniri vardı ki? Bu soruları sormak benim en doğal hakkımdı. "Bak Asel , bana bağırma sesini yükseltme. Ben sabırlı birisi değilim. Sana zarar vermek istemiyorum sınırlarımı zorlarsan zararlı çıkan sen olursun .Benim kurallarıma uymak zorundasın yoksa bir dakika bile yaşayamazsın. Şu anda seni öldürmek isteyen insanlar var .Bugün ben oraya gelmeseydim zamanında , sen şu anda ölmüştün .Ve evet sen bana aitsin sen ister bunu kabul et ister etme bu değişmeyecek küçüğüm bunu kabullen." Ağzımı açmama fırsat vermeden odadan çıktı .Hızla yataktan kalktım ve peşinden koşmaya başladım. "Dediklerin umurumda değil benim bir hayatım var evim var okulum var arkadaşlarım var . Burada daha fazla kalamam. Okulumun son senesi bu sene daha fazla çalışmam gerek bırak gideyim ben başımın çaresine bakarım söz bugün olanları kimseye anlatmam". Arkasını dönüp bana cevap vermeye bile yeltenmedi . Yerimde tepinmeye başladım çok sinirliyim ona .Karnım da çok açtı. Midemin yemek çığlıklarına yanıt vermeden az önceki odaya girip kendimi yatağa attım. Açlıktan uyuyamıyordum bile .Odanın kapısının açılmasıyla birlikte ayağa kalktım. Orta yaşlarda bir kadın gelmişti. "Asel hanım , Burhan bey sizi yemeğe bekliyor beni takip edin lütfen." Kadın o kadar tatlı birisine benziyordu ki. Gülümseyerek ayağa kalktım ve peşinden ilerlemeye başladım. Merdivenleri indikten sonra evin gerçekten de çok büyük olduğu kanısına vardım . Ev büyüktü evet ama çok sadeydi .Burhan'ı masanın başında görmemle masaya doğru ilerledim . Masaya oturur oturmaz beni çağıran kadın yemekleri getirmeye başladı. Yemekler masaya geldikçe gözlerim şaşkınlıkla parlıyordu. Masa donatılmıştı resmen .Burhan şaşırdığımı fark etmiş olacak ki "Eğer canın başka bir şey istiyorsa Yasemin hanıma söyle istediğini yapar ." Burhana içimden yuh diye bağırdım ama tabi bunu dışımdan diyemedim niye göt korkusu başa bela .Yemek yenilirken masada çatal bıçak seslerinden başka hiçbir şey duyulmuyordu. Yemeği bitirip ayağa doğru kalktım . Artık evime gitmem gerekiyordu. Gerçekten de bugün çok uzun sürmüştü. Yarın ne olacaktı hiç bilmiyorum ama tanımadığım birisinin evinde 1 gün bile kalamazdım. Beni kurtardığı için teşekkür etmek için ağzımı açtığım sırada . Burhan çatalını sert bir şekilde masaya bıraktı ve yüzüme bakmaya başladı. "Ne diyeceğini biliyorum. Teşekkür etmene gerek yok . Ve evine gitmeyi aklından bile geçirme. Bak anlamıyorsun yada anlamak istemiyorsun ama o adamlar tekrar gelebilir. Tekrar sana zarar vermeye kalkacaklardır . Kendini koruyamazsın . Polisi işin içine bulaştırmayı aklından bile geçirme . Polisin olaya dahil olması , sana zarar vermek isteyen insanların da benim de canımı sıkacaktır . Kendine gel ve burada kalmanın senin için en iyi seçenek olduğunu anla . " Şaşkın gözlerle ona doğru bakmaya başladım ilk defa sakince ve anlayışlı bir şekilde konuşmuştu. " Ne zamana kadar burada kalabilirim Allah aşkına ? benim bir evim var . Arkadaşlarım var . Sonsuza kadar burada kalamam . Sonsuza kadar beni koruyamazsın. " Sesimi yükseltmem karşısında şaşırmıştı sanırım boş ve kasılmış gözlerle bana bakmaya başladı. Usulca sandalyesini geriye doğru ittirdi ve tam karşımda durdu. "Asel bana istemeyeceğim şeyleri yaptırma . Ne dersen de bu evden çıkmayacaksın . Bunu kafana sok." Dedikleri çok saçmaydı . Ona bakmadan sinirle merdivenleri çıkıp , kendimi yatağa attım .Bu yaşıma kadar tek başıma yetimhane köşelerinde büyümüştüm. Kimsem yoktu. Hata yaptığımda doğrusunu gösterecek ne annem. Düştüğümde kaldıracak ne de babam vardı. Her düştüğümde kendime tutundum hayallerime tutundum . Her sarsıldığımda kendime yaslandım. Çünkü başka çarem yoktu herkes anne baba olabileceğini ama herkesin aile olamayacağını çok küçük yaşta öğrenmiştim. Gözlerim kapanmadan önce son düşündüğüm şey ise buradan nasıl kurtulacağımı merak etiğim oldu. Gözlerimi açtığımda sabah olduğunu anlamam geç sürmedi. Ayağa kalkarak odadan çıkmaya yeltendim. Ev her zamanki gibi çok sessizdi . Ölüm sessizliği hakimdi. Koridorun sonunda gördüğüm siyah kapıya doğru ilerledim . Bir yanım gitme dese de içimdeki merak duygusuna hakim olamıyordum. Odanın kapısı aralıktı. içeri göz attığımda içerideki yatakta Burhan`ın uyuyor olduğunu fark ettim. Yatağın karşısındaki tekli koltuğa oturarak hayatıma bir anda giren bu adamı incelemeye başladım. Kömür karasıydı saçları , hafif uzamış sakalları ona bulunduğu imajı veriyordu. Yastığının yanındaki telefonumu görünce sevinçle gözlerimi kırpıştırdım . Telefonumu alırsam Berfin`i arar beni buradan almasını söylerdim . Elimi telefonuma doğru uzattığım anda Burhan beklemediğim bir hamle yapmıştı bir anda kalkarak beni yatağa doğru itmişti. Silahı sanırım yastığının altındaydı kalkarken onu da almış olmalı ki şu anda silahın namlusu bana doğru çevriliydi .Ne olduğunu şaşırmıştım , neden bu kadar korkmuştu ki ? İki adım geri çekildim. Burhan korktuğumu fark etmişti ki hemen silahı yatağa attı. "Asel ne işin var bu odada" "Çok sıkıldım ve odaları geziyordum. Sonra telefonumu görünce almak için yeltendim , tabi saniyesinde silah çektin bana" Ben bunu dedikten sonra 2 3 saniyelik olsa da afalladı . "Başka bir şey olduğunu düşündüm düşmanlarım çok fazla . Tedbiri elden bırakmamak gerek." "Benim eve gitmem gerek burada kıyafetlerim yok üzerimdekiler kokmaya başladı .Okula da geç kaldım gidebilir miyim?" Burhan şaşkınlıkla bana bakmaya başladı ben olsam bende şaşırırdım ondan izin alıyordum sonuçta ee ne demişler köprüyü geçene kadar ayıya dayı diyeceksin. Zaten okula gittikten sonra eve gidip kapıyı falan kilitleyecektim bir daha buraya gelmeyecektim. "Gidebilirsin ama tek değil bugün Serhat ve Yusuf gelecek onlar seni önce evine sonra da okula götürecek." "Serhat ve Yusuf kim ?" "Seni diğer adamlara emanet edemem olası bir saldırıda onlar seni koruyamaz ama Serhat ve Yusuf hem arkadaşım hem de en iyi adamlarım" Olumlu anlamda kafamı salladım Serhat ve Yusuf'un benimle gelecek olması planlarımı suya düşürmüştü ama sorun değil bir yolunu bulur kaçardım onların yanından. Zil sesini duyduktan sonra önde Burhan arkada da ben aşağıya inmeye başladık. Aşağıda kapının girişinde 2 kişi bekliyordu sanırım bunlar Serhat ve Yusuf'tu. İçlerinden biri elini uzattı "Selam yenge ben Serhat Hallaç güzel kız arkadaşların varsa taliplerimi bekliyorum " deyip gülmeye başladı . Elini tuttum ve "Bende Asel tanıştığıma memnun oldum" Dediğine güldüm Burhan`ın böyle arkadaşı olmasına şaşırmıştım . Burhan Serhat`ın aksine daha sert birisiydi . Yusuf olduğumu düşündüğüm çocukta elini uzattı ve "Merhaba yenge ben Yusuf Baydan " Gülümseyerek onun da elini tuttum "Bende Asel tanıştığıma memnun oldum bide bana yenge demezseniz çok sevinirim . Ben sizin yengeniz değilim?" Yusuf Burhan'a bakmaya başladı . Serhat ise rahat bir tavırla bana döndü tekrardan "Çünkü yengemizsin sen yenge " Kurduğu cümle komik gelmişti gülmeye başladım . Burhan'ın sert sesiyle gülümsemem yarıda kaldı. "Zevzeklik yapmayı kesin ! Yusuf ve Serhat Asel'den bugün siz sorumlusunuz. Önce onu eve götüreceksiniz üstünü değiştirecek sonra da okula götüreceksiniz. Asel okuldan çıkana kadar kapının önündesiniz . Asel sende evden ne alacaksan al bir daha o eve dönmeyeceksin" İçimden sen öyle san diyordum ve gülüyordum ama Burhan niye bu kadar sinirlenmişti ki. Serhat ve Yusuf`la evden çıktık . Garaja doğru geldiğimde evin gerçekten de büyük olduğunu tekrar anlamıştım acaba kaç oda vardı evde ? Gözüm çatıdaki silahlı korumalara kaydı öylece ayakta durmuş etrafa bakıyorlardı. Bu evde gerçekten de haddinden fazla koruma vardı. Yanlış saymadıysam bahçede 9 çatıda 3 dış kapıda 2 koruma vardı. Kendi evimin önüne geldiğimde şaşırmıştım Serhat ve Yusuf evimi nerden biliyorlardı ki tarif bile etmemiştim yol boyunca onları nasıl atlatacağımı düşünmüştüm. "Yenge biz burada bekliyoruz" Serhat`a dediğini onaylar gibi kafamı salladım ve evime girdim. Girer girmez evimi ne kadar özlediğimi fark ettim . Evim küçüktü 1+1'di.Zaten büyük olmasına da gerek yoktu tek başımaydım yetimhaneden çıkmıştım bundan tam 2 ay önce yanı 18 olduğum ilk gün kalacak yerim yoktu . Bende evin altındaki kafeye part-time olarak işe girmiştim. Hem okuyor hem kazanıyordum . Öyle tutmuştum bu evi . Hızlıca yedek okul formalarımı giydim ve evden çıktım. Okula varmamıza çok az kalmıştı. "Şey beni burada bıraksanız olur mu ? okuldakiler böyle görürse yanlış anlayabilir ? Olayı açıklayamam onlara ." Yusuf arabayı durdurdu ve telefonunu çıkarttı , birisini arıyordu ekranda gördüğüm isimle hiç şaşırmadım gözlerimi devirdim. "Abi , yenge okulun yakınında onu bırakmamızı istiyor okuldakiler yanlış anlayabilirmiş ne yapalım?" Serhat gülerek bana döndü. "Yenge iyi dinle" Burhan'ın Asel dediğini duyar duymaz kafamı koltuğa vurmaya başladım . "Asel salak salak isteklerde bulunma .Ben diyorum hayatın tehlikede sen diyorsun okuldakiler yanlış anlar .Ölmeye bu kadar meraklıysan söyle Yusuf`a seni geri getirsin eve , merakını gideririm." Şu anda beni öldürmekten bahsediyordu. Bir insan nasıl bu kadar cani olabildi ki ? Telefonu elime aldım ve bağırmaya başladım. "Senden nefret ediyorum hem zorla evinde tutuyorsun hem de her istediğini yapmak zorunda bırakıyorsun.Ben senin oyuncağın değilim .Bırak öleceksem de ölürüm arkamda üzülecek kimsem yok sen niye düşünüyorsun ki bunu sanane ya hayatımdan defol sen ve emirlerin zerre umurumda değil ." Oh içim rahatlamıştı resmen . Tabi saniyeler sonra ne yaptığımın farkına vardım korkuyordum hem de fazlasıyla. "Bu dediklerine pişman olacaksın. Hayatının en büyük aptallığını yaptın az önce." "Ö-" Ve telefon kapanmıştı suratıma Serhat şaşkın gözlerle bana bakmaya başladı. "Yenge başın sağ olsun . Kendini nasıl bilirdin." Yusuf hiç tepki göstermeden okula sürmeye devam etti. Okulda sürekli aklımda Burhan'ın ne yapacağı ne tepki vereceği vardı .Sürekli camdan bakıyordum Yusuf ve Serhat sürekli oradalardı . Sınıftakiler onların kim olduğunu sormuştu kuzenim diyerek geçiştirmiştim.  Son dersin bitişini gösteren zil çaldığında hızla sınıftan çıktım planım okulun arka bahçesinden atlamaktı. Başardım da koşarak evime gittim kapıyı kilitledim korkuyordum geleceklerini biliyordum ama kapıyı kilitlemiştim içeri giremezler diye düşünüyordum . Arkamı dönüp salona girdiğimde koltukta oturan Burhan'ı görmemle çığlık atmam bir oldu. Arkamı dönüp kapıdan tekrar çıkmaya yeltendim. Tabi arkamı döner dönmez Yusuf`la karşılaşmam bir oldu. "İçeri gir yenge" Hangi ara gelmişlerdi onlar halbuki o kadar hızlı koşmuştum. Burhana son dediklerimden sonra Burhan gerçekten de çok sakin gözüyordu. Koltukta oturmuş sigarasını içiyordu. Dediklerimin arkasında durarak Burhan`ın karşısına dikildim. "Senin burada ne işin var çık evimden bir daha da gelme!" "Bana sesini yükseltme" Sakince konuşunca daha çok sinirlenmiştim .Neden bu kadar sakindi ki ? Bu ondan beklenmeyen bir şeydi. Yürek yemiştim sanki korkuyordum ama sözlerimden de geri kalmıyordum Ah ne kadar aptaldım. "Yükseltirim sanane ! Defol evimden" Sakince yerinden kalktı .Üstüme yürüyordu o bana geldikçe ben geri adım atıyordum .Sırtım duvara değdiğinde gidecek başka yerim olmadığını anladım . Dibime geldiğinde duvara sert bir yumruk attı ve bağırmaya başladı. "Sen kendini ne sanıyorsun kimsin sen de yapma dediğim şeyi yapıyorsun. Ne yaptım lan sana da benden nefret ediyorsun .Ben olmasaydım çoktan ölmüştün .Sırf seni korumak için herkesi karşıma aldım. Hiç bir şey bilmiyorsun kalkıp burada bana bağırıyorsun bana bağırmak yerine git annene babana hesap sor seni daha 2 yaşındayken sokağa bıraktılar seni ölüme terk ettiler. Ama ben , sırf sen ölme hayallerin var biraz daha yaşa diye bütün düşmanlarıma seni , benimsin diye tanıttım. Kimse cesaret edemedi sana zarar vermeye aylarca sen fark etmesen de yanında adamlarım vardı .Körsün sen kör ! seni korumaya çalıştığımı göremiyorsun. Çok mu istiyorsun hayatından çıkarım sende başının çaresine bakarsın senin için daha fazla uğraşamam .Sınırlarımı zorluyorsun yeter .Senin yerinde başkası olsa şimdiye kadar ölmüştü. Biri bana bağıracak adamlarımı atlatıp kaçmaya çalışacak bende buna izin vereceğim sana verdiğim fırsatları değerlendirmeyi bilmiyorsun .Şimdi kararını ver ! Yaşamak mı istiyorsun ölmek mi?" Söyledikleri ağır gelmişti .Ailemden hiç bir zaman nefret etmemiştim vardır bir sebepleri yoksa bırakmazlardı beni diye geçiriyordum içimden .Burhan ailemi nereden biliyordu ki ? Kafamdaki sorular zihnimdeki düşünceler göz yaşlarına boğmuştu beni . Hem ağlıyordum hem de Burhan'ın gözlerinin içine bakıyordum. "Özür dilerim" Dayanacak gücüm yoktu ağlayarak yere çöktüm. Burhan ondan beklemediğim bir şey yaparak bana sarılmıştı. "Ağlama  küçüğüm ,  ben yaşadığım sürece ölmene izin vermeyeceğim. Söz konusu kendi hayatım da olsa seni yaşatmak için elimden gelen her şeyi yapacağım."