Kendimi kırlentlerden yapılmış bir çocuk evine atmak istiyorum. Orada güvende olacağımı, huzurlu hissedeceğimi düşünüyorum. Çocukken anneannemlere gittiğimizde bu evlerden çok yapardım ve Sarper’le beraber orada saklanmayı severdim. Şimdi Metehan’la birlikte İzmir’e varmamıza çok bir şey kalmadığını bilerek, başımı yasladığım camdan ayırıp ayaklarımı öne doğru uzatmaya son veriyorum. Bir bacağımı katlayarak kendime doğru çekiyorum. Yerimde uzun bir süre durabilecek birisi değilimdir. Hele de aynı pozisyonda dakikalarca kalabilmemin imkânı yok diyebilirim.
İzmir bana hep yuvasını senelerdir arayan, bulduğunda da etrafında kanat çırparak dolaşan serçeymişim gibi hissettirir. Henüz yolda olmamıza rağmen aynı hissiyatın kucağına iliştiğimi düşünüyorum. Babamın dediği kadar varım bence. Ne kad
