Hiç durmadan, durmak gibi bir eylemi daha önceden tecrübe etmemişiz gibi bu yolculuğa devam edebilirdik. Neticede İstanbul ile İzmir arasında uçurumlar yok. Yanımdaki şahıs direkt gaza yüklense açlık falan da aklımıza gelmez bence. Gelmez mi? Midemiz bando takımı gibi çalışırken de mi gelmez? Çok güvenemedim ben buna.
Tamam, gelmemesi gibi bir durum mümkün değil sanırım. Karnım acıkıyor ve Metehan’ın da aç kaldıkça dümdüz duran levhaya bile sinirleneceğini düşünmeye başlıyorum. Bu sebeple yolda bulunabilecek en iyi mekânlardan birinin önünde duruyoruz. Emniyet kemerlerimizden kurtularak kapılarımızı açıyoruz, aynı anda aşağıya indiğimizde mekânın dışarıdan nasıl göründüğünü kolaçan ediyorum. Ahşap bir yapı… Yüksek olmayan merdivenleri tek katlı mekânı biraz yukarıda tutuyor. Giriş kısmına
