“Demek ayrıldınız,” dedi Irmak telefonun diğer tarafından. Ona olanları anlatmıştım. Birine bir şeyler anlatmaya o kadar ihtiyacım vardı ki… Betül hayatta olmazdı, kafasında planlar kurmaya falan başlardı. Irmak’sa yargılamadan dinler, bir çözüm bulurdu.
“Evet. Çok canım yanıyor.”
“Ben şaşkınım. Yani bu medeni bir ayrılık beklemiyordum. Kabul edersin ki o bir Türk erkeği.”
“Fırat her zaman böyle olgun bir adamdı. O anneden nasıl oldu bu adam hayret ediyorum.”
“Kendini güzel yetiştirmiş.”
“Babası da önemli tabi.”
“Neymiş, çocuklarını güzel yetiştiremeyen kadınların suçu değilmiş toplumdaki bozuk ayılar.”
Güldüm. Son dört saatini ağlayarak geçirmiş birisi için fazlasıyla iyi bir ilerlemeydi bu. Üzülüyordum ama ilişkiyi geri toparlamak gibi bir niyetim yoktu. Bir süredir kafamda bitir
