Gecenin ilerleyen saatlerinde kampı soğuk bir sessizlik sardı. Baran, silahını kontrol ederken Ela ona yaklaştı; gözlerinde korku değil, kararlılık vardı. “Ben de seninle geleceğim,” dedi; sesi sakindi ama dudaklarının kenarı titriyordu. Baran başını kaldırdı, gözleri Ela’nın gözlerinde bir an asılı kaldı. “Bunu yapamazsın, çok tehlikeli,” dedi; sesi yumuşak ama kırılmaz bir çizgideydi.
Ela bir adım daha yaklaştı, elleri Baran’ın ellerine dokundu: “Bensiz gitmeni izlemek daha da tehlikeli benim için.” Baran’ın bakışları sertti; ama o bakışların içinde Ela için yanıp duran bir korku vardı. Sessiz bir an… sonra Baran, Ela’nın alnına dokundu; nefesiyle titreyen bir yemin gibi fısıldadı: “O zaman beni bırakma.”
---
Gece devriyeleri geri çekildi; Baran ve Ela, gölgelerin arasından ilerlerken
