Gün, köyde geride kalan yıkıntıları ve dumanı aydınlatırken, Ela ve Baran kampın sessiz bir köşesine çekildiler. Artık kelimelerin yetmediği bir yerdeydiler; sadece birbirlerinin bakışında saklı kalan duygular konuşuyordu. Baran, Ela’ya bir adım daha yaklaştı; elleri onun yanaklarına dokunduğunda, Ela iç çekti; nefesi ısındı, kalbi hızlandı.
“Bana hâlâ güvenebiliyor musun?” diye sordu Baran; sesi boğuk ve kırılgan. Ela, başını yavaşça salladı; bakışları cesur, sesi fısıltı kadar inceydi: “Sana güvenmesem, kalbimi bu kadar sana bırakmazdım.” Baran’ın gözlerinde bir anlık bir parıltı, sonra derin bir karanlık belirdi. Dudaklarını Ela’nın dudaklarına yaklaştırdı; önce temkinli, çekingen… sonra nefesiyle Ela’nın ruhuna dokunur gibi derin bir öpücüğe dönüştü.
Ela, o an geçmişin acılarını, Bar
