Kumanın Sahibi [+21]

"Karıma asla saygısızlık yapmacaksın! Sadece çocuk için altıma yatacaksın." Her kelimesi bir tokat gibi yüzüme çarpıyordu. Bir zamanlar hayalini kurduğum adamın karşısında, onun bakışlarının ağırlığı altında dimdik durmaya çalışıyordum. Ayaklarımın titrediğini hissediyor ama zayıflığımı göstermemek için yumruklarımı sıkıyor, tırnaklarımı avuçlarıma geçiriyordum. Onun 'deli' dediği, İstanbul'un lüks villasında yaşamış karısından olan oğlunun ölümü yüzünden hayatın kararmıştı. Ve şimdi, oğlunun cansız bedeninin ardından ilk uçakla gelmişti. Suçluyla, yani benimle evlenmek için. Ne yazık ki... evlendik de. "Karım delirmiş olsa da, ilk ve son nikâhlı karım o benim!" diye homurdandı ve bir adım atarak aramızdaki mesafeyi kapattı. Nefesimi tuttum. Üzerimdeki ince geceliğin tenimde yarattığı ürpertiye, onun yakınlığının verdiği irkilme eklendi. "Benden ilgi bekleme." Bir adım daha. Artık nefesinin sıcaklığını hissediyordum. "Şefkat bekleme." Eli, ani ve acımasız bir hareketle geceliğimin boyundaki ipini çözdü. Kumaş omuzlarıma doğru açıldı, savunmasız kaldım. Gözlerimi onunkinden ayırmamaya çalıştım, içimdeki korkuyla büyüyen öfkeyi saklayarak. "En önemlisi de sevgi asla bekleme!" diye mırıldanırken sesi tehdit dolu bir fısıltıya dönüşmüştü. "Sana ilgi göstereceğim tek yer yataktır. O da ihtiyaçlarımı karşılaman için." Kalbim yerinden fırlayacakmış gibi atıyordu. Bana baktığında bir kadın olarak değil bir nesne, bir araç olarak görüldüğümü anlıyordum. "Çocuk olduktan sonra da," diye ekledi son sözünü bir hançer gibi saplarcasına, "Defolup gideceksin." İşte bu, asla beklemediğim bir şeydi...