Odada hâlâ o yoğun ve bastırıcı sessizlik hâkimdi. Sanki duvarlar bile nefesini tutmuştu, birinin konuşmasını bekliyordu. Güneş perdenin arasından süzülüyor, Narin’in yüzünü yarı aydınlatıyordu.
Ama onun içi, dışının aksine hâlâ karanlıktı.
Boran elini hâlâ Narin’in elinden çekmemişti. Avuç içi onunkiyle temas ettikçe kalbinin hızını fark ediyor, daha da sıkı tutmak istiyordu.
Ama Narin pencereye dönüktü hâlâ. Bakmıyordu. Bedenini çevirmişti belki ama kalbi hâlâ uzak bir yerdeydi. Boran onun yüzünü görmeden bile ne düşündüğünü anlayabiliyordu artık. Sustukça daha çok şey anlatıyordu gözleri.
İçinde kırgınlık vardı, beklenti vardı... ve gurur.
O kadar gürültüsüz ama güçlü bir duruştu ki bu, Boran’ın gururunu un ufak ediyordu. Boran iç çekti. Gururu varsa da, o an cebine koymuştu.
İlk
