Konağın içi yavaş yavaş sessizleşmiş, loş koridorları yalnızca rüzgarın taş duvarlara çarpan hafif uğultusu doldurmuştu. Herkes odasına çekilmiş, günün yorgunluğunu geride bırakmaya hazırlanıyordu. Ama bir odada hâlâ ışıklar yanıyor, bir kadın aynanın karşısında nefes alışını bile kontrol edecek kadar titizlikle hazırlanıyordu.
Rojda…
Uzun aynanın karşısında duruyor, koyu bakışlarını kendi yansımasına kilitlemişti. Bugün, yıllardır içinde biriktirdiği arzunun, bastırdığı hissiyatın yeniden kıvılcımlandığı bir gündü. Cüneyt’in ona bakışındaki dalgalanmayı, bedenine değdiğinde kalbinde beliren titremeyi hâlâ hissediyordu.
“Unutamaz beni… Mümkün değil.” Diye fısıldadı aynaya, dudaklarında sinsice bir gülümsemeyle.
Saçlarını gevşek dalgalarla salmış, ensesine zarifçe düşen birkaç tutamı öz
