Mirza derin bir nefes aldı. Göğsüne oturan ağırlık, boğazına düğümlenen kelimeleri zorla dışarı itiyordu. “Evet, zoruma gitti.” dedi, sesi suçlulukla titriyordu. “Ama sana açıklama yapmama bile izin vermiyorsun.”
Güneş kocasına doğru bir adım attı. Mirza’nın gözlerinin içine baktığında, içinde fırtınalar kopuyordu. İçindeki kırgınlık, öfke ve hayal kırıklığı, gözlerinde alev alev yanıyordu. Dudaklarını sıktı, boğazı düğümlense de hislerini bastırmaya niyeti yoktu. “Benim de zoruma gitmişti.” dedi sert bir sesle. “Ama sen beni dinlememiştin. Hatta daha beterini yapmıştın. Beni namussuzlukla, sana ihanet etmekle yargıladığını unutmuş olamazsın. Nasılmış? Şimdi neler hissettirdiğini anlayabildin mi?”
Mirza gözlerini kaçırdı. Suçluluk yüreğine ağır bir yük gibi çökmüş, omuzlarını düşürmüştü.
