Güneş, Mirza ile birleşen ellerine baktı. Avucunun sıcaklığı bile içindeki tüm korkuları bastırmaya, ona güven hissi vermeye yetmişti. Hafifçe tebessüm ederek başını kaldırdı ve bakışlarını Mirza’nın yüzüne çevirdi. Ancak, ela gözlerinin derinliklerine daldığı anda içini tarifsiz bir utanç kapladı. Hissettiklerinin fark edilmesinden korkar gibi aceleyle elini geri çekti.
Mirza, onun bu ani hareketine şaşırmış ve bir an için eve dönmekten vazgeçtiğini düşünmüştü. Tam bu düşüncenin ağırlığıyla başını eğdiği sırada, Güneş’in ince sesini işitti “Sen burada bekle. Ben Nilsu abla ve Feriha hanıma veda edip hemen geliyorum.”
Bu sözleri duymak Mirzayı rahatlattı. Derin bir nefes alarak “Tamam, bekliyorum” dedi.
Güneş eve girmek için yönünü kapıya çevirdiğinde Feriha ve Nilsu karşısında duruyorl
