Güneş, kayınvalidesinin bu aşırı tepkisi karşısında ne hissedeceğini bilemedi. Acısını paylaşması gerekiyordu ama Zöhre’nin sözleri içini daha büyük bir kedere sürüklüyordu.. Birlikte gözyaşı döktükleri anlarda bile aralarındaki görünmez mesafe vardı.
Fakat Zöhre, gözlerini silip hızla toparlandı. Ağlaması bir anda kesilmiş, ifadesi aniden değişmişti. Derin bir iç çekerek başını iki yana salladı ve omuzlarını silkti. “Allah büyüktür,” dedi kayıtsızca. “Demek ki yiyeceği ekmek yokmuş. Ömrü bu kadarmış.” Ardından sesi biraz daha yumuşayarak ekledi, “Ama Mirzam kendine geliyor ya, sen hiç üzülme. Allah’ın izniyle yine olur.”
Samira, Zöhre’nin dilinden çıkan bu sözleri duyduğunda tiksintiyle kaşlarını çattı. Ona göre, Allah’a inanan bir insan, bu kadar taş kalpli, bu kadar duyarsız olamazdı.
