Mafya Patronunun Hamile Gelini

Sedat İçin Rahmet “Sen Berna Kızılçam mısın?” diye sordu Anıl Cevdetoğlu, kalın bir İtalyan aksanıyla, derin sesi şaşırtıcı bir şekilde yumuşaktı. Berna, ona bakarak yüz hatlarını yavaşça inceledi. Otuzlarının sonlarında görünüyordu; simsiyah saçları ve neredeyse siyah gibi görünen koyu gözleri vardı. Yüzü neredeyse yakışıklı olmasına rağmen, alnından sağ yanağına kadar inen derin bir yara izi vardı, bu da onu en hafif tabirle ürkütücü gösteriyordu. Otururken bile kendinden emin bir havası vardı; dik ve asil duruşu, onun güçlü ve kudretli bir adam olduğunu belli ediyordu. Geniş omuzları ve güçlü yapısı, boyunun etkileyici olduğunu düşündürüyordu. Berna, onun gerçekten korkutucu göründüğünü düşündü. Anıl Cevdetoğlu'na bir bakış, onun hafife alınacak biri olmadığını anlamasına yetmişti. "Evet," diye cevapladı Berna, karnını koruyarak ellerini üzerine koydu, sanki önündeki avcıdan bebeğini koruyormuş gibi. Karşısında bir kanepede oturuyordu ve arkasında kardeşinin adamlarından biri dikiliyordu. Adam, Berna'yı gözü gibi kolluyordu, tıpkı söz verdiği gibi. "Hmm," dedi Anıl. Gözlerini Berna'nın hamile karnına dikti. "Bu, Sedat Sefer'in çocuğu." "Evet." Adam yüzünü buruşturdu, sanki acı bir şey tatmış gibiydi. "O serseriyle mi çocuk yapmaya karar verdin? Daha iyisini bulabilirdin, Berna." Berna gözlerini devirdi. Neden herkes, annesi de dahil, Sedat ’tan daha iyisini bulabileceğini düşünüyordu? Elbette, o bir pislik ve bazen aldatıcı biriydi ama en azından ona karşı nazikti. Ona ihtiyacı olduğunda sahip çıkmış ve korumuştu! Hele bir de ona bu doğmamış oğlunu vermişti. Rahmet olsun Sedat . "Bu konuşmanın bir amacı var mı?" diye sordu Berna sabırsızca. "Beni buraya neden getirdin?" Anıl'ın kara gözleri parladı. "Biraz sabırsız mıyız yoksa?" diye yorumladı, sesinde eğlence dolu bir ton vardı. Berna, Anıl’ın küçümseyici tonuna sinirlendi ama kendini sakin tutmaya zorladı. "Beni küçük konuşmalar yapmak için buraya getirdiğinizi sanmıyorum," dedi. Anıl derin bir kahkaha attı, bu ses Berna’nın sırtından aşağıya bir ürperti gönderdi. "Tabii ki, tabii ki. Hamilelik kadınları biraz… sinirli yapar." Berna dişlerini sıktı, ona karşılık verme dürtüsüne karşı koydu. Bunun yerine, sakin kalmaya ve ona odaklanmaya çalıştı. "Konuyu uzatmayalım. Benden ne istiyorsun?" Anıl sandalyeye yaslandı, ellerini birleştirip yoğun siyah gözleriyle onu inceledi. "Direkt işe geçmek, bunu sevdim," diye mırıldandı. "Peki. Kardeşine söylediğim gibi, bana ait bir şeye sahipsin." "O da neymiş?" diye sordu Berna. "Bir dizi kod. Detaylara girmeyeceğim ama bunlar bir kağıda yazılı" dedi ve öne doğru eğildi. "Bu kağıdın senin elinde olduğuna inanmak için nedenlerim var." Berna gözlerini kısarak baktı. "Eğer bu kodlar bende olsaydı, neden sana vereyim ki?" Anıl’ın gülüşü bir yırtıcının gülüşü gibiydi; kendinden emin ve rahatsız edici. "Çünkü, canım, başka bir seçeneğin yok." "Ne yani? Beni mi öldüreceksin? Hem de doğmamış çocuğumla birlikte mi?" Berna, sesini sakin tutmak için mücadele ederek sordu. Adamın gözleri büyüdü. "Seni öldürmek mi? Hayır, o kadar da kötü biri değilim." Berna alaycı bir şekilde yüksek sesle güldü. Anıl ona kaşlarını çattı. "Söylemek istediğin bir şey mi var?" "Eğer sen düzgün bir insansan, ben de Bakire Meryem'im" dedi Berna. Sonra şişmiş karnını işaret etti. "Ve bu… burada… doğmak üzere olan bebek İsa." Anıl’ın çenesindeki kas seğirdi ve bir an için gülümsediğini sandı ama yüzü ciddiyetini korudu. "Sert bir dilin varmış küçük hanım" dedi, sesi alçak ve tehlikeliydi. "Kızıllar hakkında söylenenler doğru galiba." Berna gözlerini devirdi. Anıl’ın bakışları daraldı, tavrı hafif oyunbazdan ciddi ve yoğun bir hale döndü. "Ama buraya neden geldiğimizi unutmayalım" diye devam etti, sesi alçak ve buyurgandı. "Senin aptal kodlarını bilmiyorum," diye sert bir şekilde cevap verdi Berna. Anıl’ın ifadesi bir an için okunamaz hale geldi, sonra arkasına yaslandı, onun patlamasından etkilenmemiş gibi görünüyordu. "Bu üzücü," dedi sakince. "Çünkü aksini düşünmem için bir sebebim var." Berna'nın aklına söyleyecek alaycı bir şey gelmişti. Dilinin ucundaydı ama durdu. Çünkü oda aniden sıcak gelmeye başlamıştı. Berna sandalyenin kenarını sıkıca tuttu. Alnında ter damlaları belirdi ve kalbi göğsünde hızla çarpmaya başladı. Anıl öne eğilip dirseklerini aralarındaki masaya koydu. "Bir sorun mu var, Berna Hanım?" diye sordu, gözlerinde tehlikeli bir parıltıyla Berna’nın kıpırdanmasını izliyordu. "Seni bir yalanın içinde mi yakaladım? Kağıdın nerede olduğunu biliyorsun, değil mi Berna?" Berna şiddetle başını salladı. "Hayır, hayır, bilmiyorum, pislik." "O zaman neden huzursuz görünüyorsun?" diye belirtti Anıl. "Sadece sıcak" diye mırıldandı Berna, elinin tersiyle alnını silerken. Oda boğucu derecede sıcaktı ve çaresizce etrafa baktı. Bu onun hayal gücü müydü, yoksa her şey sallanmaya mı başlamıştı? Aniden, karnında keskin bir acı hissetti, bu da Berna’nın nefesini kesmesine ve karnını tutmasına neden oldu. Elbisesi birden ıslanmıştı ve aşağıya bakıp şok içinde kaldı. Suyu gelmişti.