Rojgûl’un küçük savunmasız kalbi kırık dökük kalkanlarını da indirmiş yenilgiyle başını eğmişti. Roj’a bir şey olma ihtimali inandıklarını da silip götürmüştü. Ben miyim diyordu. Sensin demek nasıl da geliyordu içinden… Ama usul usul akıttığı gözyaşları içinde susup kaldı. Dudaklarını kendine inat sıkı sıkı bastırdı. Bu gece yüreğini susturamamıştı ve cezası da susmak olacaktı. Zaten karşısında zar zor ayakta kalan adam da susmaması için yalvarırcasına bakıyordu. Elleri havadayken aralarına duvarların örüldüğünü hissediyordu. Bir daha eskisi gibi olmayacaklardı.
Roj başını alıp gidecekti. Yürebildiği kadar yürüyecek bu geceyi zihninden çıkartıp atacaktı. Ne bu kızın kendisi için ağladığını hatırlayacaktı ne de sorduğu soruyu. Hepsi silinip gidecek bağlantılar yok edilecekti. Ama ağzını
