MAFYANIN AŞKINA ESİR [+18]

Mardin 2025 26 Aralık Cuma İlahi Bakış Açısından Devam Daha yirmi birindeydi Zeliş ama evlilik kararı yıllar öncesinden belliydi. Göktuğ Karaman ile evleneceği doğumunda belli olmuş, iki aile çocukların evliliği ile barışı sağlamıştı. Azizoğlu ve Karaman ailesi biri sekiz yaşında biri daha bebek olan iki gencin hayatını karartmıştı bile. Ama Zeliş bu karara karşıydı. Göktuğ ile evlenmek istemiyordu. Özellikle başka birinde gönlü varken. "Fatih, bu... Bu işe yarayacak mı? Babam peşimize düşer." dedi. Fatih'in elini sıkıca tuttu. "Benimle gelsen... Olmaz mı?" "Seninle nasıl geleyim Zeliş'im? Benim burada kalmam gerekiyor ki benden şüphe etmesinler." "Ama ben hiç gitmedim İstanbul'a. Korkuyorum Fatih, büyük şehir orası. Yapamam tek başıma." "Paranı aldın değil mi? Otobüsten iner inmez hemen bir pansiyona yerleş. Bana da haber ver. Ben geleceğim, bir kaç gün içinde söz veriyorum geleceğim sana." Zeliş tedirgindi, başını eğdi ve doğru bir şey yapıyor muyum diye düşündü. Ama Göktuğ diye bildiği, tanımadığı bir adamla evlenmek yerine kaçmak en iyi seçenekti. "Tamam, tamam. Zaten bileti aldık, mecburen gideceğim ama beni çok bekletme. Olur mu?" "Hemen geleceğim sana Zeliş. Sensiz bir dakika bile geçirmek istemiyorum." dedi ve ellerini yanaklarına götürüp Zeliş'in yanaklarını okşadı. "Sevdalandım kızım ben sana, bu saatten sonra seni yalnız bırakmam." Zeliş'in yüzü tüm bu endişenin içinde ışıldadı. Fatih ona bakarken otobüsün arka tarafında olma cesaretinden faydalandı. Etrafını kolaçan edip eğildi ve Zeliş'in dudaklarına hızlı bir öpücük bırakıp geri çekildi. Zeliş onun dudaklarının baskısıyla önce şaşırdı, dudakları hafifçe aralanırken sevdiği adamın öpücüğü ile tüm düşünceleri anında zihnini terk etti. "Fatih..." "Mührümüz olsun bu, az kaldı. Kavuşmamıza çok az kaldı. Sen şimdi git, ben de geleceğim." diye mırıldandığında ellerini geri çekti. "Her şey güzel olacak." "İstanbul otobüsü kalkıyor! Binmeyen kalmasın!" Fatih geri çekildi. "Hadi güzelim, hadi. Bu son ayrılığımız olacak." "Umarım sevgilim." dedi, etraf bir anda kalabalıklaştığında bir şey yapamadı, sadece elini sallayarak uzaklaştı. Otobüse bindiğinde hayatının tamamen değiştiğinin farkında değildi. İstanbul'da onu nelerin beklediğini bilmiyordu. Ve bu bilinmezlikle yeni bir hayata adım atıyordu. Üstelik yapayalnız. ~ ~ ~ ~ ~ İstanbul 27 Aralık Cumartesi Gecesi "Düşünebiliyor musun abi?!" gürültüden dolayı Göktuğ bağırmak zorunda kaldı. "Resmen annem kalk gel, seni bir köylü güzeli ile evlendireceğiz diyor!" deyip kahkaha attı. "Köylü güzeli mi?" "Yani... Annem tam olarak köylü güzeli demedi ama benim takıldığım model gibi kadınların yanında o eminim bir köylü güzelidir." deyip yüzünü buruşturdu. "Güzel bile değildir." "Sen evlenmek istemiyorsun yani?" "Sence istiyor gibi mi görünüyorum Kuzey?" diye mırıldanıp etrafındaki kızlara baktı. "Off, şu hatunlara bak, ben cennetten çıkıp cehennemde yanamam." "Annene ne diyeceksin peki? Ben evlenmiyorum deyince mesele hallolacak mı?" "Anam var ya anam... O yakar işte beni Kuzey. Babamı geçtim ama anam beni yakar." deyip kahkaha attı. "Ama kimin umrunda, ulan hayatımı yaşayacağım ben." ayağa kalktı, dans eden kızların arasına girdiğinde herkesin ilgi odağı olmayı başarabilmişti. Göktuğ, herkesin ilgilendiği biri olabilirdi. Yakışıklı, uzun, yapılı bir vücuda sahipti. Gözleri açık kahverengi, saçları hafif nemden alnına dökülüyordu. Keskin çene hattı, dolgun dudakları ve yüzüne bakan bir kez daha dönüp bakardı. Ama çapkındı, o kadar çapkındı ki en yakın dostu dahi ona güvenmiyordu. Yarın bir gün hayatına bir kadın girdiğinde ona zararı dokunacağından emindi hatta. Kuzey Han Bozkurt. O arkadaşının aksine bir adamdı, aksi... Hayatı da kendisi kadar aksiliklerle dolu olunca karanlığa hapsolmuştu. Ama gel gör ki karanlık olmaktan da hiç şikayetçi değildi. Elleri kanlı, elleri kapkara. O öldürmeyi bilirdi, yaşamak ise onun için lütuftu. Yaşamasına izin verdiği kişi için özellikle. Onun karşısında kim olursa olsun, ölüm emri verildiyse hiç kurtuluş yoktu. Kuzey Han'ın elinden ölmek de bir lütuftu. Öldürülmek de lütuf, acı çekmeden kafasına sıkmasına isteyen onlarca kişi olmuştu. Kuzey Han, karadenizin hırçın dalgalarından daha hırçındı. Karanlık gökyüzüne, sisli dağlarına ve delicesine yağan yağmuru Kuzey Han'dı. Kapkara bakışları yürek sızlatır, yüzünde mimik oynamazdı. Dudaklarında bazen asılı bir gülüş belirir ama kimse onu gülerken de görmezdi. Hayatı monoton, öldürmekten ibaretti. O yaşamayı ve yaşatmayı sevmezdi. Ve tek eğlencesi... Sanırım yine dostuydu. Aşk? Hayatına bir kez uğramıştı, ondan sonrası yine karanlık. Sevmekten ve sevilmekten kaçan sıkıcı bir adam. Başını eğdi, telefonuna bir kez daha baktı. Adamı mekana çektiklerinin mesajını gördüğünde mesaj attı. "Ben gelene kadar karışmayın." dedikten sonra telefonunu cebine yerleştirdi ve yanına oturan kızıl kadınla başını çevirdi. "Bu gece yalnız gibisin." diye mırıldanıp elini göğsünde gezdirdi. "İstersen seni memnun edebilirim." "Sen mi memnun edeceksin beni?" dedi ve kadını baştan aşağı süzdü. "Pek de iyi değilsin." "İşlevimi görmeden böyle konuşma bence, pişman olursun." dediğinde Kuzey ona bir şans vermeyi kabul etti. "Göster bakalım işlevlerini." "Arkaya geçelim." dediğinde Kuzey başını iki yana salladı. "Önce beni tatmin et, hemen burada." dediğinde kadının yüzünde sinsi bir gülümseme belirdi. "Herkesin içinde patlamanı sağlayacağım." dedi, eli pantolonuna giderken Kuzey Han ona kendinden emin bir şekilde bakış attı. "Bunu başarırsan seni evime götürürüm." dedi, gerçekten de onun acemi olduğunu düşünüyordu. Pantolonunun önü açıldığında kadını ensesinden kavradı ve öne doğru ittirdi, masa yaptıkları işin görünmesine engel olurken kızıl kadın dilinden ve elinden gelen her şeyin en iyisini yaptı. Bir süre sonra ağzıyla onu boşalttığında Kuzey Han sözünü tuttu, üzerini düzeltip kadınla beraber arkadaşını orada bırakıp evine geçti. Saatler sonra kadınla işi bittiğinde yataktan çıktı. Kadın fazlasıyla yorgun ve rahatlamıştı. "Nereye?" diye mırıldandı. "Uyumayacak mısın?" "Seviştiğim kadınlarla uyumam." dedi. Kadının yalnızca ondan etkilendiği için gelmediğini iyi bildiği için yatağa bir tomar para bıraktı. "Çıkarken kapıyı kapat." dedikten sonra odadan çıktı ve kendi odasına girip banyoya geçti. Ilık suyla duş alırken aklına mekana aldıkları adam geldi ve banyo işini kısa tutup hemen çıktı. Giyindikten sonra adamlarına kadını evine kadar bırakmalarını söyleyip yola çıktı. ~ ~ ~ ~ ~ Zeliş otobüsten indikten sonra sarhoş gibiydi. Midesi bulanmış, yol boyunca başını kaldırmakta güçlük çekmişti. Ama şimdi ayak basmıştı İstanbul'a. Korktuğu şehre gelmişti nihayet. Bavulunu da aldığı gibi kendisini deniz kenarında buldu, rahatlamak için derin bir nefes çekti içine. "Sonunda kurtuldum." dedi. Kaderinden kaçtığını düşünüyordu ama kaderinin onun için bambaşka planları vardı. "Ah İstanbul, bu kadar büyük olmasan, bu kadar korkunç olmasan..." diye söze başladı. Korkunç olan şehir değildi, insanlardı. Bunu biliyordu ama bu kocaman şehirde yalnız kalmanın sıkıntısıyla İstanbul'u suçlarken buldu kendisini. "Bana iyi davran, olur mu?" diye mırıldandı ve bavulunu çekerek uzaklaştı. Şimdi kalacak bir yer bulmalıydı. ~ ~ ~ ~ ~