İki gün geçti uyanalı. Düşüncelerimi ertelemekten yorgun düşerken dikişler canımı acıtıyordu. Benimle konuşmak istemeyen bir Yağız vardı ortada. Bu düşünce beni yeniden üzmeye yeter bir hal alırken Esra geliyordu ara ara yanıma. Sadece Yağız biliyordu gerçeği. Onun dışındakiler bir haberken içim rahat değildi.
Kahta amca benim dikişlerimi kontrol etmek için geldiğinde yanıma, "Kaç gündür dinlenmene rağmen hâlâ yorgun gözüküyorsun Akkız, ruhen rahat olmadığını görüyorum," dedi doğrudan. "Bu iyileşmenede etki yapıyor. Kendini toparlaman gerek bir an önce."
Gözlerimi kaçırırken, "Kahta amca yaşadıklarımı bilseydin.. yaşamamın bir mucize olduğunu sende anlardın," dedim üzgünce. "Yağız benden nefret ediyor."
"Alışacak." Sanki biliyor gibi konuştu benimle. "Alışacak, üzme kendini." Sanki e
