Geçmişin izleri..
Peñçe'nin düzenine hepimiz alıştık diyebilirdim. İçimdeki bu hissiyatın boş olmaması benim kendimi daha iyi hissettirmişti. Herkesin ailesi yokken aslında kocaman bir aile oluşumuz güzeldi.
Peñçe'nin arka bahçesinde kahvaltı yapıyorduk. Esra, Buğra, Yağız ve ben. Bu dörtlü son zamanların en iyi dörtlüsüydü kesinlikle, her ne kadar ara ara birbirimize bakıp şaşırsamda evet çok iyi dörtlü olmuştuk. Birini sevmek için en güzel insanları seçmenin mutluluğu varken üzerimde, "Bu aralar odadan çıkmayın. Buğra dışında kimseyi kabul etmeyin odalarınıza," dedi tok bir sesle Yağız. "Peñçe'de hainler var."
Cümlede bir çok anlam vardı aslında. Korkmuyorum onun yanındayken. O da bunu hep biliyordu. "Kim sence Yağız," diye sordum merakla. "Kim yapmış olabilir?"
Yağız benden yana
