Çilem, Betül’ün kucağındaki bebeğe bir bakış attı. Elini karnına bastırmamak için kendini kasıyordu. Deşme işini kendisi aceleden, yakalanma korkusundan abartmıştı, sıkma işini de Afşin biraz abartmıştı. Küçücük yara canına okuyordu.
“Ay bu ne güzel bir kızmış!” dedi.
Betül, gülümseye devam etse de “Erkek abla,” diye düzeltti. “Bana benziyor diye herkes kız sanıyor… Ben bile arada karıştırıp kızım diyorum!”
Çilem, hafifçe gülümserken “Çok güzel…” diye yineledi. Gördüğü en güzel bebeklerden biriyle muhatap oluyordu. Çocuğa dokunamasa da uzaktan sevmişti.
Onu her zaman ciddi gören adamlar agu agu diye çocuk sevişini görse de tepki vermemişti. Çilem’in umurunda da değildi bu durum.
Bebekten sonunda koparttığı bakışlarını Betül’e odakladı.
“Annem yolda,” dedi. “Haberi alması kötü oldu. İ
