ACI...
877 Kelimeler
Acı...
Toprak’tan
Ayperi... Benim güzel prensesim... Kalbimin hâkimi... Korkmuyorum, sadece zamanını bekliyorum ve Ayperi’nin beni sevmesini. Şimdi seviyorum desem Gökhan’ın elinden canlı çıkamam. Onun karşısında güçlü olmalıyım. Ömrümün her anında o olmalı...
O, Asmin’in abisi Ciwan mıdır, her kimse? Yiyecekti Ayperi’yi. Gökhan nasıl bu kadar kör olabilir, anlamıyorum. Gerizekâlı, benim yamuk yapmamam gerektiğini söyleyip duruyor. Takmış bana. O aptal filmi izlerken ağladı, ben de telefondan resimlerine baktım. Yanımda duruyor ama resimlerine bakıyorum. Neden? Gökhan var.
Az kaldı. Bir okula gidip Ayperi ile rahat vakit geçireyim. Sonra Gökhan’ı takanı s*ksinler. Goy goy yaptık, çıktık. Daha fazla zaman geçmedi, annem aradı. Ekranda resmini gördüğümde içime bir ateş düştü. Sanki kötü haber verecek gibi...
“Alo anne...” Hıçkırarak ağlıyor.
“Anne, ne oldu?” Benim yükselişime Gökhan ve Mert anında dikkat kesildi. Onların da telefonu çalmaya başladı.
“Oğlum... hasta... hastanedeyiz...” dedi. Sonrası zaten kaos... Hepimiz aynı anda hastaneye gittik. Annem yere çökmüş, Begüm yengem yanında. Hep beraber yemeğe gitmişlerdi. Ben anneme, Mert annesine sarıldı. Babam yok, halam yok, Cengaver amcam yok... Orhan amcam geldi yanımıza. Üstü başı kan içinde. Mert, annesini bırakıp babasına koştu.
Mert:
“Baba... ne oldu? Ne bu haliniz?”
Orhan amcam yere çöktü:
“Patlama oldu... Biz en uzaktaydık, araca en yakın Yüsra ve Cengaver’di. Durumları ağır. Gökhan da yakında olup nasibini alanlardan. Hepsi ameliyatta.” dedi, sustu. Babam da içeride... Annem kollarımın arasında bayıldı. Gökhan yıkılmış vaziyette. Mert’in durumu bizden iyi olunca eve Ayperi’nin yanına gitti haber vermeye.
Ümit amca ve Aysel teyze de gelmişti. Geriye bir tek Ayperi ve şehir dışındaki teyzelerim kalmıştı.
---
Gökhan’dan
Telefon Orhan amcadan... En acı çalışıydı... En acı haberiydi... “Patlama oldu,” dedi. Hastaneye koştuk. Annem ve babam en yakınmış. Dayımın durumu da belli değil ama annem ve babamın durumu çok ağır. Bir süredir farkındaydım, birilerinin peşindeler... Böyle bir olay olacağını hiç düşünmedim. En acı tecrübem oldu...
Dedem ve babaannem geldi. Ayperi henüz yok... Annem ve babama bir şey olursa onu nasıl toparlarım, ben de bilmiyorum... Ayperi’yi alma görevi Mert’e düştü.
---
Ayperi’den
“Bütün bedenim acıdı,” demiştim değil mi? Yanılmışım... Acıdan hissetmedim... Mert geldi, “Patlama olmuş, ağır yaralılar var,” dedi. Gerisi hastane... Dayım ağır, annem ve babam daha ağır yaralı... Saatlerce o koridorda bekledik. Saatlerce...
Doktor çıktı, durumları ağırdı yoğun bakımda kalacaklardı. Dayımın durumu annem ve babama göre biraz iyiydi. Günler, hatta haftalar geçti. Dayım uyandı, ayağında sorun kalmıştı platin takıldı, gazi oldu. Günlerce yoğun bakım kapısında bekledik.
"Ayperi hadi biraz eve gidelim günlerdir buradasın."
"İstemiyorum Toprak. Annem ve babam buradayken eve falan gitmek istemiyorum." sarıldı bana derin bir nefes çekti. Biz sarlırken Asmin ve abisi geldi.
"Geldi bizim yavşak yine." diye Toprak'ın söylenmesini duydum. Asmin bana sarıldı.
"Bir gelişme var mı?"
"Hayır yok Asmin. Hâlâ aynı." omzunda abisinin elini hissettim.
"Geçecek merak etme." dedi. Toprak aniden Ciwan'ın elini tutar tutmaz çekti.
"Sınırını bil arkadaşım." diye uyardı. Biz Asminle biraz daha konuştuk, geçmiş olsun deyip çıktılar.
"Şu Ciwan mıdır her ne haltsa, senden uzak dursun." söyleyecek birşey bulamadım. ben burada neyin derdindeyim bu neyin derdinde.
Yine doktorun peşine takıldım. Babaannem ve Dedem sürekli yanımda abimin eğitimleri var galiba azıcıkta yapılan saldırıyı araştıryor. Doktor yine izin vermedi.
Akşamına abim geldi. Bu sefer ikimiz gittik. Artık dayanamadı doktor izin verdi. Ben babamın, abim annemin yanına girdi ilk. Fazla durmadık. Değiştik, bu sefer de ben annemin yanına girdim.
"annem, sultanım, aç gözlerini bak biz bekliyoruz. Benim sana anlatacaklarım var. Uyan hadi." elini tuttum. Yüzünde kabuk bağlamış yaralarını okşadım.
O anda elimde bir kıpırtı oldu. Annem elimi sıktı. Kapının önüne çıktım, abimde aynı anda çıktı.
İkimizde;
"Doktor." diye bağırdık. Doktorlar içeriye girdiğinde ben ağlıyordum.
"Abi annem elimi sıktı."
"Babam da benim elimi sıktı. Uyandılar kardeşim. Artık bizimle beraberler." dedi sarıldık.
Uzun bir hastane sürecinden sonra anne ve babam eve çıktı. Tuğba yengem dayımla ilgilendiği için bizim evle babaannemgil ilgilendi.
***
Cengaver'den
Uzun bir operasyon sonrası geldim eve. Biricik güzel karım ve çocuklarım... Bir süre sessiz kalmamız söylendi. Bizde ailemizle vakit geçirmeye başladık. Baran ve Cengiz soluğu Ankara'da, Çakır'da Gaziantep'de anasının yanına gitti. Orhan, Gökhan ve ben çocukların okulu olunca burada kaldık.
Akşam eşlerimizi yemeğe çıkaracaktık. Yüsra ve Tuğba okulda öğretmen. Biz kızları okuldan almaya gittik. Orhan ve Begüm de oraya gelecekti, hep beraber yemeğe çıkacaktık.
İlk Yüsramm çıktı. kolumu omzuna atıp kendime çektim. Biz tam arabaya yaklaştık. Bir gürültü koptu. Yüsra'nın üstüne kapandım. Sırtıma saplanan acıyla gözlerim karardı....
***
Yüsra'dan
Cengaver uzun zamandır göreve çıkmıyor. Kesin bir olay var, sürekli birşey olacak gibi tetikte. Akşam yemeğe çıkacağız dediler. Tuğba ve beni almaya geleceklerdi. Okuldan ilk ben çıktım, Tuğba son bir imzası kalmıştı.
Cengaver ve ben arabaya yaklaşınca bir patlama oldu. Cengaver üzerime atılmadan hemen önce karnıma saplanan bir sertlik oldu. gözlerim karardı, son hatırladığım Cengaver'in beni sarmasıydı....
Bir ağlama sesi duyuyorum ama tepki vermek çok zor. Bütün vücudumun üstünde yüzlerce ağırlık var sanki.... Ayperi kızımın sesi...
Ses vermek istedim olmadı. Zorladım sadece parmaklarımı oynatabildim. yanındayım demek istedim.
"Ağlama güzel kızım buradayım." demek istedim. Hareketlilik oldu. Algım açıldıkça doktorların ve hemşirelerin dediklerini duydum. Aklımda Cengaver vardı. Ona ne olmuştu?
"Kocam...?" dedim.
"Endişe etmeyin kendisi iyi şuan muayenede." dedi hemşire, içim rahatladı. Sonrası hızlı ilerledi. Uzun bir hastane serüveni sonrası eve çıktık. Abim ayağında platin fizik tedavi görüyor. Cengaver ve bana Aysel anne bakıyor.
Kızımın bir derdi var henüz uygun bir ortam olmadı. İlk fırsatta soracağım...
---
- Yazar
