DİLA
Rüzgar, penceremin kenarındaki ince tül perdesini hafifçe dalgalandırıyordu.
Akşamın karanlığı Şırnak’ın dağlarına çoktan çökmüştü; gökyüzü, bir asker postu kadar griydi.
Elbisemi giyerken aynadaki halime baktım. Omuzlarımın açıkta kaldığı sade, krem rengi bir elbiseydi bu. Ne fazla gösterişli ne de sıradan… Ama içimdeki fırtınayı saklayamayacak kadar inceydi.
Kalbim her zamankinden hızlı atıyordu.
Sarp’ın mesajı hala telefonumda yanıyordu.
“Bu bir emir.”
Ardından gelen o diğer mesaj…
“Sarp Komutan onay verdi.”
O iki cümle arasında sıkışmış gibiydim. Ben ise, kendi hayatımda karar verme hakkını çoktan kaybetmiş bir kadın gibi hissediyordum.
Yine de sinirle Onur’a “tamam” yazmış, Sarp’a cevap verme zahmetinde bulunmamıştım.
Saçlarımı toplayıp aynadaki yansımama bir kez da
