Oğluyla birlikte yaşamak için onların yanından ayrılırsam bizi yan yana bırakmamak için özen gösteren Oya Hanım'ın hakkımda ne düşüneceğinden endişe ederek bakışlarımı pencereye çevirdim. Şimdiye kadar yanımıza gelmemiş olması ya da çocukları yanımıza göndermemesi bile mucize gibiydi.
“Onlarla ben konuşurum.”
“Ama ne diyeceksin?” Sesimdeki endişeyi yakalamıştı.
“Ne dersem diyeyim senin hakkında kötü düşünmezler. Hepsi sana hayran, seni seviyor ve seni tanıyorlar.”
Onun evindeyken çocuklara yakalanışımızı ve bunu büyüklere de anlatmış olmalarını unutamıyordum. Gözlerindeki hafifmeşrep imajımı düzeltmek için epeyce uğraşmıştım.
“Evinde kalacağımızı söyleyemezsin!” dedim yüzüm kızarırken.
“Söylemeyeyim diyorum ama evlenmiş olsaydık utanmana gerek olmazdı.”
“Söylemedin farz ediyorum Aya
