Hayat; küçükken seni parka götürüp de oyunun en güzel yerinde 'hadi eve gidiyoruz' diyen bir anneydi benim için. Ne zaman mutlu olsam, 'bu kadar mutluluk sana fazla' deyip karanlığa sürüklüyordu beni.
Uyanınca yine ilk aklıma gelen Levent oldu. Bu kez bir delilik yapmayayım diye Efe yanıma oturmuş, gözlerini bana dikmişti. Yahu iki dakika görseydim işte. Neden anlamıyordu hiç biri beni? Yok yapamıyorum diyordum.
"Efe, yardım et de kalkayım. Söz bir görüp geri yatacağım."
"Duru, yoğun bakımda diyoruz. Iyileş, göreceksin."
"Lütfen"
Ağladı ağlayacaktım artık. Ne olurdu ki bi görsem? Nefes alamıyordum ben, neden kimse anlamıyordu?
"Duru.. Canım bak beyin ameliyatı oldun, sırtın iyi durumda değil ve ayağın ezik. N'olur otur oturduğun yerde, doktor izin verdiği an götüreceğim zaten."
"Ta
