tanıtıcı bölüm 6
849 Kelimeler
Cem'in babası konağa araba gönderip beni aldırdığında kalbim neye uğradığını şaşırmış gibi atmaya başladı.
Akşamların çuvala girip girmediğini geçtim, Cem'in olmayışını fırsat bulduğuna yemin edebilirdim.
Cem'in küçük abisi ile birlikte babasının odasına doğru giderken, Cem'in böyle bir şirketin ortağı olmasına rağmen neden bi okulun kantininde çalıştığını merak ediyordum.
Odanın içinden, "Buyrun." diyen babası bizim geleceğimizi bilmiyor gibiydi.
Oğlu değilde en alt tabaka işçi gibi, "Gelebilir miyiz?" diyen Erdem abiye yan yan baktım.
Aynı saygıyı bende takınarak içeri girdim...
"Merhaba kızım hoş geldin. Geç otur lütfen."
"Hoş buldum Şiyar amca."
"Geç oğlum sende otur...
Kusura bakma Cemre'ciğim ama bu görüşmeyi evde yapamazdım." deyince kahkaha atmamak için kendimi zor tuttum.
...Ev mii? Onun ev dediği yeri ben tarif ederken ingiliz kraliçesi Elizabeth'in sarayı diyordum haberi yoktu. Cem mütevazı yapısını kesinlikle babasından almış olmalıydı...
"Kızım, konuşmaya nereden başlasam bilemiyorum..."
...Ben biliyordum ama şimdilik söylemeye dilim varmıyordu...
"Cem özel bir çocuk."
...Her çocuğu özel olmalıydı ama Cem'i diğerlerinden daha özel görmesi alt tarafı 1.40 cm boyunda olmasıydı... Gerçi Cem'in üst tarafıyla toplamı 1.40 cm di ama konumuz bu değildi...
"Annesi ve ben onun üzülmesini istemiyoruz ve görüyorum ki sende istemiyorsun."
..."Evet, aynen öyle" der gibi başımı sallarken, çekmeceden çek senedini çıkartıp, "Oğlumun peşini bırakmak için ne kadar istiyorsun" demesini bekliyordum...
...Bu konuşma ona doğru gidiyordu...
"Seninle, Cem'in babası değil de bi aile dostu, amcan, dayın gibi konuşmak istiyorum."
...Kıvrandırma be adam, gelip geldiğime sevip sevdiğime pişman oldum zaten, bir de sen vurma...
"Beni yanlış anlama lütfen, ben altı çocuk babası biriyim ve hepsinin iyiliğini istiyorum."
...Şuan üzerimde nakit ne kadar var diye düşünmeye başladım, İstanbul'a yol parası çıkar mıydı? Bana vermeyi teklif edeceği parayı reddederken bi bilet parası koparabilir miydim ki...
"Cemre, kızım... O adamlar senden ne istiyor."
"Haaağh'!"
...mağara kadını gibi böğüren birinden ne istiyor olabilirlerdi ki...
"Biraz araştırdım, sizin peşinizdeki adamlar sizden ne istiyor?"
Geçmişimi öğrenip, "oğlum bu kızdan hayır gelmezdi" diyecekti herhalde.
"Iııııığmm... şeyyy, aslında onlar benim peşimde değil."
"Cem'in mi peşindeler?"
"Hayır, yani benim peşimdeler ama niyetleri ben değilim." dediğimde, beyin fırtınası yaptıkları yüzlerinden belli oluyordu ama benim de huyum buydu. Bi doğru dürüst kendimi ifade edemiyordum kii...
"Geçen seneye kadar peşimde olan kişilerden biriyle mutlu evlilik hayalleri kurarken, bi gece annesiyle konuşmasına şahit oldum."
... Kapı dinledim demenin süslenmiş haliydi ama olsun...
"Annesi, oğlum az sabret, hakkımız olanı alalım sonra istediğini yap diyordu."
"Hakları olan?"
"Dedem vefat ederken bütün mirasını babama bırakmış, tek bir vasiyeti varmış. Parayı kız kardeşlerine vermemesi. Ye, iç, kullan, sıfırı tüket, istersen hayır kurumuna bağışla ama kardeşlerine verme demiş."
"Halanlara mı?"
"Evet. Onlara."
"Kaçtığın kişi halanın oğlu mu yani?"
"Aynen, oğullarını benimle evlendirip mirası almak için yarışıyorlar."
"İki halanda mı?"
"Biliyorum çok acı ama evet, ikisi de."
"Başka kardeşin yok mu?"
"Ben ailemin tek sağ çocuğuyum, babam annemi alıp, ananemin köyüne taşınana kadarkiler düşmüş."
"Baban halanlara ne diyor peki?"
"Bilmiyor ki?.. Ben üniversite sınavını zor bela kazanana kadar bu mirastan haberim yoktu... Babam beni İstanbul'a getirip bi eve götürdü. Bu ev bizim dedi. Evin bi kapısını satsam bir yıllık harçlığım çıkardı. Böyle bir evimiz var da neden köyde fakir hayatı yaşadık diye sorguladım... Bir yıl vur patlasın çal oynasın evin sonradan görmüşü oldum... İkinci yıl kuzenim geldi, halamla birlikte eve yerleşti..."
"Enişten?"
"Eniştem tam bi... neyse şimdi söylemesem iyi olur. Dedemin mirasını bırakmama sebebi o zaten, halam ondan boşanmış. O yüzden hakkını istiyor..."
"Cem bunu biliyor mu?"
"Hayır... Onunla hiç konuşmadım... Galiba o beni, ya o evin hizmetçisi yada varoşlardan gelip yol bilmez iz bilmez, kuzenimi de beni ağına düşüren kişi zannediyor. Hani dizilerde olur ya, evin oğlu hizmetçiye her kötülüğü yapar en sonunda da çocukla kapının önüne koyar. Öyle zannediyor, bende yanılıyorsun demedim, çünkü amaçlarına ulaşırlarsa öyle olacağımı biliyorum."
"Sen Cem'i önceden tanıyor muydun?"
"Hayır, benim okulun kantininde tanıştık."
"O seni tanıyor olabilir mi?"
"Bilemiyorum. ama öyle olsaydı böyle bi belaya bulaşır mıydı?"
Abisinin, gülümsemesiyle birlikte başını aşağı yukarı sallayarak verdiği cevabı babası, "Evet." diyerek yanıtlamıştı.
"Sen ne düşünüyorsun peki?"
"Babamla aynı fikirdeyim, sokak hayvanlarına vermek halamlara vermekten kat ve kat üstün, hiç değilse sevaba girerim."
"Sana bi teklifim var o zaman."
...Ortada senet sepet olmadığına göre ya tehdit edecekti yada para çantada hazırdı...
"Babanla tanışıp konuşsam... Cem ile evlenseniz... Halanlar da babanın seni, ortağı olmayı istediği adamın oğluyla evlendiriyor zannedip ikinizin peşini bıraksa? Ne diyorsun?"
"Haaağğğhhh?"
"Aksi takdirde farklı bir şekilde çözeceğim ve bence sen bunu istemiyor gibisin."
"Iııı... B.Ben... şey bekliyordum... Yani senet, para, Cem'in peşini bırakmam için."
"Hiç bir aşkı parayla satın alacak kadar zengin değilim."
"Teklifi bi duysaydım fena olmazdı ama?"
"Bütün varlığımı versem, Cem'in yüzündeki gamzenin bana hissettirdiği güzelliği satın alamam ve sen geldiğinden beri ben o gamzeyi her gün görüyorum."
"Bende geldiğimden beri göremiyorum."
"Ne diyorsun peki?"
"Ben Cem'in böyle bilmesini istemiyorum."
"Nasıl bilsin?"
"Şöyle kii ........."
~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•
Bütün planda anlaştıktan sonra, babası. "Bu süre de Cem'in peşine birini verelim, gizlice takip etsin." deyince, "Cem anlar." dedim adamın oğlunu kendine tanıtır gibi...
Erdem abi, "Baba, üç gündür tanıyan kız senden daha iyi biliyor." deyince en son altı ay önce kızlar tuvaletinde kapalı kaldığım Cem'i düşünerek, "Altı ay." dedim "Biz tanışalı altı ay oldu."
~~~~~~• devam edecek •~~~~~~•
- Yazar
