FIRTINADA YANMAK

*** Sesine alıştığınız bir insanı unutamazsınız. Kokusunu, her sabah uyandığınızda öptüğünüz o elmacık kemiklerini, nefes alışverişinin ritmini dahi unutamazsınız. Bazı şeyler dokunarak keşfedilir ve ancak hissedilebildikçe güzeldir. Siz hiç ölmeden öldünüz mü? Ben öldüm. ‘’Kanama bölgesine basınç! Kardiyak arrest! Nabız yok! 1 miligram adrenalin, hemen!’’ ‘’Nabızsız elektriksel aktivite!’’ ‘’Şok cihazı! 200!’ ‘’Nabız yok!’’ ‘’300! Bende kal! Bende kal!’’ Siz hiç kollarınızda çok sevdiğiniz birinin son nefesini verişine, elinizden hiçbir şey gelmeden şahit olmak zorunda kaldınız mı? Ben kaldım. ‘’Hastaneye varmak üzereyiz! Hadi! Bir işaret ver, hadi!’’ ‘’Keşke ben ölseydim’’ diyecek kadar canınız yandı mı peki? ‘’27 yaş, erkek! Göğsünden vuruldu, çok kan kaybı var! Yolda 1 kez ex oldu, tekrar döndürdük! Acil 5 ünite 0 negatif kan! Ameliyathaneye hemen! Çabuk, çabuk!’’ Bir umut gözlerini açar mı, o odadan çıkıp gelir mi diye beklediniz mi? ‘’Elimizden geleni yaptık, ancak... çok üzgünüm. Maalesef.’’ Hiçbir işe yaramayan o ilaçları alıp, soğuk hastane duvarlarını izlemek zorunda kaldınız mı? Ben kaldım. Kendi benliğimle ve kendi acımla baş başa kaldım o soğuk odada. ‘’Bu seni sakinleştirecek, korkma. Birazdan daha iyi hissedeceksin...’’ Zihnim, anılarım kopuk bir film şeridi gibi sanki. Hatırlayamadığım çok şey var. Şimdi nasıl mıyım? İçim hala yanarken, dışım yavaş yavaş da olsa acılarını sarmayı öğrenen kanadı kırık bir kuş. Şimdi yeniden güzel İstanbul’uma dönüyorum. Daha fazla kaçamayacağım çünkü, biliyorum. Kabuslarım, ben nereye gidersem oraya gelecek. Her şeye rağmen yeniden ayağa kalkmak zorundayım. Nefes almak, yaşamak ve ona dair hatırlayabildiğim güzel anıları bu şekilde yaşatmak zorundayım. Ona söz verdiğim gibi ameliyatımı olmaya gidiyorum. Yeniden aydınlığı arzuladığım için değil. Yemyeşil ağaçlara, yemyeşil denize baktığımda onun gözlerini hatırlayabileyim diye. Gözlerinin yeşilini hiç unutmayayım diye. Geliyorum İstanbul. Bu sefer sen sar yaralarımı.