Arzu sabah uyandığında kardeşinin kolları arasındaydı. Başındaki sersemlik hissinden kriz geçirdiğini anlayabiliyordu. Kıpırdamadan yatmaya devam etti. Başının içindeki o rahatsız edici hissin geçmesi için bekliyordu.
Biraz daha kendine geldiğinde yattığı yerden yavaşça kalktı. Uyuyan kardeşinin yastıktan düşen başını düzeltip odadan çıktı. Annesiyle babası salonda fısır fısır konuşuyordu. Kendisini fark edince susmuşlardı. ‘’Ne oluyor?’’ dedi merakına yenik düşerek.
‘’İyi misin kızım?’’ diye sordu annesi.
‘’Ben iyiyim ama siz değil gibisiniz.’’ Arzu yanlarına gittiğinde babasının yanına oturdu. ‘’Gizli gizli ne fısıldaşıyorsunuz?’’
‘’Hiç öyle annenle sohbet ediyorduk.’’ Özkan Bey, kızından bakışlarını uzak tutuyordu.
‘’Çocuk değilim baba tavırlarınızdan anlayabiliyorum. Dün geceyle i
