ALTEMUR
Tamer Ağa’nın sözleri, kulaklarımda bir uğultu gibi yankılanıyordu; sanki bir fırtınanın ortasında kalmış, rüzgârın savurduğu toz bulutları arasında yönümü kaybetmiştim. Dicle, o kırılgan, hayalet gibi yaşayan ablam… Yıllardır kocasının yasını tutuyor, kendi gölgesinden bile kaçıyordu. Bir zamanlar neşeli, hayat dolu olan o kadın, şimdi bir rüzgâr esse dağılacak gibi duruyordu. Ve Yiğit, daha çocuk denecek yaştaki kardeşim… Lise sıralarında, hayalleriyle, geleceğiyle uğraşması gerekirken, nasıl olur da bu kan kokan pazarlığın bir parçası olabilirdi? Tamer Ağa’nın teklifine “Sen ne diyorsun Tamer Ağa?” diye karşılık verdim. Sesimde biriken öfkeyi bastırmaya çalışarak devam ettim “Ablam yıllardır yasta. Kocasının acısıyla boğuşuyor, kendine hayrı yok. Kardeşim desen, daha çocuk! Lis
