LİLİ
Rüzgar daha da şiddetlendi. Bahçedeki çiçeklerin yaprakları tek tek kopuyor, dallar eğilip bükülüyordu. Akis’in gözlerinden yayılan kızıl ışık neredeyse elle tutulacak kadar yoğundu. Adımlarımı geri çekmeye çalıştım ama bacaklarım hareket etmiyordu. Sanki yer beni tutmuş, kaçmamı engelliyordu. Kalbim deli gibi çarpıyordu. Bu kadar yoğun bir güçle yüz yüze gelmek dehşet vericiydi.
“Akis!” diye bağırdım, sesim rüzgarın uğultusunda kayboldu. Onu sakinleştirmek istiyordum ama kelimelerim bu kadar büyük bir öfkenin önünde yetersiz kalıyordu. Hızla nefes alıp verirken, ellerimi göğsüme bastırdım. Büyünün ağırlığı beni yerle bir edecekti.
Akis bana döndü, gözlerindeki alev biraz daha belirginleşmişti. “Ben anlamıyorum öyle mi?” dedi, sesi artık bir insan sesi gibi değil, yankılanan bir
