Sevimli Aşk

Yıllar Önce... Sevim Özyurt... Kuzenim Senem ile çekirdek ve kolamızı alıp mahallemizin parkında oturmuştuk yine. Yoğun ders programımda verdiğim tek mola bu. Tıp fakültesi istiyorum, çocukları çok sevdiğim için çocuk doktoru olmak istiyorum. O yüzden yaşıtlarımdan daha hırslı ders çalışıyorum. Liseden yeni mezun oldum ve dershaneye gidiyorum. Annem acele etmemi istemedi sınava girmem için. Sindire sindire çalışmam gerektiğini söyledi. Bende onun sözünü dinledim. Sırf sınav heyecanını atmak için bu sene ki üniversite sınavına girmiştim. Okul öncesi öğretmenlik geldi. Yine çocuklarla ilgili bir bölüm ama benim hedefim daha büyük. Senem'e yan bakış attım ve; "Seneeeemmm, akşam Atilla abi bizdeydi. Tam kapıdan çıkacağı sırada ne dedi bana biliyor musun?" "Ne dedi soğuk nevale?" "Ahhh be Sevim'siz... Yanlış zamanda yanlış ailede doğdun." deyip yanağımdan makas aldı. Senem'in suratı allak bullak oldu... Sanki sinirlendi. Gözlerime bakıp; "O kocaman bir adam. Abinden bile bir iki yaş büyük. Saçmalama sakın, başka anlamlar yükleme bu sözlere. Atilla abi seni kardeşi gibi sever. Yanlış ailede doğdun demesi büyük ihtimalle keşke öz kız kardeşim olsaydın, bizim ailede doğsaydın anlamında. Kendine gel Sevim. Hem neden Sevim'li demek varken Sevim'siz diyor sana?" "Bilmem, hiç düşünmedim." "Bak mahallenin evlilik çağında ki tüm kızları Atilla'nın peşinde. Harcarlar seni, kapılma boş hayallere!" "Kapıldığım falan yok. Öylesine uzaktan kendi içimde, kendi halimde hayranım ben Atilla abiye. Benim tek derdim okulum. Çocuk doktoru olacağım ben. Hatta uzman çocuk doktoru..." "Hadi hakkında hayırlısı inek kuzenim. Kalk serin oldu, artık eve geçelim." deyip hızlıca ayaklandı. Bende ona ayak uydurdum... Neye bozuldu acaba? Sınavdan istediği notu alamadı ama doğru düzgün çalışmamıştı zaten. Sonucun böyle olacağı belliydi. Dinlemedi beni o dönem... ......... Bir Ay Sonra.... Sırtımda çantam, kolumda kitaplarım ile dershaneden çıktım mahalleye doğru yürüyordum. Yaz mevsimi artık sonbahara bırakıyor yavaş yavaş kendini. Akşam güneşi tüm kızıllığını şehre cömert bir şekilde sunmuş. Harika manzara olmuş bu haliyle koca şehir İstanbul... Ahhh İstanbul, sende yaşamak ayrıcalık. Ayrı bir devlet gibisin, ayrı bir Cumhuriyet, buram buram tarihsin. Tıpkı yaşadığım şu sokak gibi. Müstakil evlerin daha çok olduğu, mahalle kültürünü sonuna kadar yaşadığımız sokak. Sümbül Sokağı.... Ömrümü bu mahallede, bu sokakta harcayabilirim. O kadar çok seviyorum. Sokağın başına yaklaştığımda bir kadın çığlığı duydum. Adımlarım hızlandı, ses tanıdık gelmeye başladı. Ahmet amcamın karısı Funda yengemin sesi. Resmen avazı çıktığı kadar bağırıyor; "Yetişiiinnnn komşulaaaarr!!! Mahallenin namusu meğerse ayaklar altındaymış. Ağır abi dediniz Reis dediniz tepemize çıkardınız bu çulsuz Atilla'yı. Kızımı hamile bırakmış... Duyun bunun yaptığı rezilliği. Bacısından küçük kızı kandırmış. Senem'im intihar etti bunun yüzünden." Ayaklarım olduğu yerde çivilenmiş gibi kaldı. Elimde ki kitaplar yere düştü. Sokak aniden ana baba gününe döndü. Abim can dostum, kardeşim dediği Atilla abinin yakasına yapışıp; "Bunu nasıl yaparsın Senem'e??? Daha geçen hafta konuştuk seninle!!! O konuşmanın üzerine bunu nasıl yaptın şerefsiz???" deyip kafa attı... Tek cümle bile çıkmadı Atilla abinin ağzından. Yapmadım demedi, inkar etmedi. Herkes perişan, yengem feryat figan. Amcamın omuzları düşmüş. Ama Senem halinden gayet memnun gibi duruyor. Nasıl oldu da Atilla abiden hamile kaldı anlayamadım... Çünkü mahallenin serserisi diyebileceğim, beyaz eşyacı Zeki amcanın oğlu Kadir ile takılıyordu en son... Bir kalp aynı anda iki kişiyi nasıl sever ki? ........