Han, koluna giren karısının ağırlığını kendine almıştı. Hastaneden çıktıklarında Nur Melek gördüğü kalabalıkla etrafına şaşkınca bakıyordu. ‘’Bunlar kim? Cenaze falan mı var?’’ diye fısıldayarak sordu kocasına.
Genç adam gülerek cevap verdi. ‘’Ailem.’’
‘’Yüze yakın insan var nasıl ailen?’’
‘’Birinci derece, ikinci derece hatta üçüncü, dördüncü dereceden; kuzenler, yeğenler, torunlar, amcalar, dayılar kimi ararsan hepsi var. Sen sağ salim eve gitmeden hiçbiri kendi evine dönmez.’’
Kocasının sözlerine, ‘’Neden?’’ diye karşılık verdi.
‘’Sana bir şey olsaydı Baran’ın ailesine hesap sormak için bekliyorlardı.’’
Nur Melek şaşkınca kalabalığa bakarken önlerinde açılan yolda yavaşça kocasının kolunda ilerledi. Hiçbiri doğrudan kendisine bakıp konuşmuyordu ama sürekli birileri ‘’Geçmiş olsun
