oyun bozan

Giriş bölümün adı; Donuk maviler "Her an kırılacak porselen bir bebeğe benziyordu küçük kız ve adam oyuncağını kırmak için sabırsızlanıyordu." Titrek bakışlarım donuk mavi gözleriyle buluştu. Gözlerinde bir şeyler aradım ama ne bir duygu vardı ne de bir açık; sonu olmayan dipsiz bir okyanustan ibaretti. Beni duvar ve kendi bedeni arasına hapsetmiş gözlerimin içine bakıyordu. Gitmek istiyordum lakin kıpırdarsam boğazıma yapışacakmış gibi hissediyordum. "Benden korkma..." Dedi sakince. Olabildiğince tepkisiz kalmaya çalışıyordum. Ve bunun için konuşmamak en iyisiydi. Çünkü ağızımı açtığım an boğazımdan firar edecek hıçkırıklar beni korkutuyordu. Dudaklarını dudaklarıma bir nefes mesafesinde kalacak şekilde yaklaştırdı. Verdiğimiz nefesler birbirine karışırak yok olurken ben ne yapmaya çalıştığını çözmeye çalışıyordum. Ama bu imkansızdan da zordu, olanaksızdı! Gözlerimin önüne düşen saçlarımı baş parmağıyla kulağımın arkasına sıkıştırdı. Ne tür bir sosyopattı bu! Kesinlikle bir kabus görüyor olmalıydım. Evet, evet kesinlikle bu bir kabustu! Ve ben eğer uyanmazsam delirecektim. Bu donuk bakışlar benim sonum olacaktı! Çığlık atacağım sırada bunu anlamış gibi avuç içini dudaklarıma siper etti. Çok güçlüydü, dudaklarıma uyguladığı baskı bile acıdan bayılmama yetecek kadar fazlaydı. "Benimle geleceksin," dedi yüzüme tıslar gibi. Cidden tıslamıştı... Porselen kadar beyaz teni,donuk mavi gözleri,ve kiraz kadar kırmızı dudakları kusursuzluğun sözlük anlamıydı. Fakat bu mükkemmelliği bakışlarındaki öfke ve kin bozuyordu. İster istemez insan bu bakışların altında eziliyordu. Elini dudaklarımdan çekti ve geçmem için duvar ile vücudu arasında bir boşluk oluşturdu. Gözleriyle geçmem için boşluğu gösterdi. Ürkütücü bakışları her dediğini yapmama sebebiyet veriyordu. Dediğini yaparak açtığı boşluktan geçtim o da hemen ardından önümden yürümeye başladı. Bir an aklımda kaçma düşüncesi peydah etsede hemen bu düşünceyi def ettim. Ben daha adım atamadan olduğum yere çivilenebilirdim. Buna inanıyordum. Cebinden tahminimce arabanın anahtarını çıkartarak arabaya doğru yöneltti ve düğmesine bastı. Arabanın kapıları ufak bir tık sesiyle açılırken adını bilmediğim çocuk arabanın etrafından dolaştı ve sürücü koltuğunun yanında ki kapıyı açarak ruhsuzca, "bin." Dedi sadece. Titrek adımlarla arabanın etrafından dolaştım ve onun bakışları eşliğinde koltuğa oturdum. Kolunu kapıdan çekerek üzerime eğildi ve kemerimi omuzumun üstünden geçirerek taktı. Başımı koltuğa olabildiğince yaslamıştım. Korkuyordum,iliklerime kadar! Kemerimi taktıktan sonra arabanın kapısını sertçe kapattı ve tekrar arabanın etrafından dolanarak kapıyı açtı,sürücü koltuğuna oturdu. İlk önce arabaya anahtarı yerleştirdi,arabayı çalıştırdı,gaza bastı. Son sürat sürüyordu. Bu güzel yüze böylesine bir kin hiç mi hiç yakışmıyordu, Eğer bu şekilde karşılaşmamış ve bakışları bu kadar ürkütücü olmasa rüzgarına kapılıp gidebileceğim bir adamdı. Yarım saatin ardından gözden uzak ama açık bir alanda iki katlı bir evin önünde durdurdu arabayı. Evin dış cephesi bembeyazdı,camlar filmle kaplıydı, bahçesi geniş değildi ama tahminimce arka bahçesi vardı. Arabadan inerek etrafını dolaştı ve benden taraf kapıyı açtı, "in." dedi sadece. Emrini yerine getirerek aceleci bir tavırla kemerimi çözüp kendimi arabadan dışarı attım. Arabadan inince yine aynı şekilde kapıyı kapattı. Ben koşar adım evin ön bahçesine girdim. O da arkamdan geldi,kapıyı onun açacağını zannederken kapı aniden açıldı. Bir adım geriye sıçradım korkudan. Kapıyı açan adam sıcak bir gülümseme bahşetti bana, fakat onun gözlerinde de bariz bir endişe vardı. Yoksa onu da mı buraya zorla getirmişti! Kimdi bu adam,nasıl bir insandı! "İçeri gir korhan!" Dedi arkamdaki adam yüksek ve sert ses tonuyla. Adının korhan olduğunu öğrendiğim çocuk; "Bediz!" Diye uyarı dolu gözleriyle tısladı. Vücudu o kadar yapılı olmasa da benden uzun gözüküyordu, Esmer bir teni vardı ve gülümsemesi cidden çok güzeldi, bir de gözleri var tabi. Normalde kahveremgi gözlü erkekler çelici gelmezdi ama karşımdaki adamde eşsiz gözüküyorlardı... İsmi, çok güzeldi... sanırım bu adamın ellerinde ölsem hiç itirazım olmazdı. Kimin katili bu kadar yakışıklı olabilirdi ki? Elinde sonunda gireceğim eve ilk adımımı attım. Geniş koridorda ilerlerken Bedinizin sesi ile olduğum yere mıh gibi çakıldım adeta, "sağındaki oda!" Korkuyla sağıma döndüm ve kapıya doğru ilerleyip kapı tokmağına elimi koyarak güç almak ister gibi parmak boğumlarım beyazlayana kadar sıktım. Bu... ne demekti? Boynumdaki sıcak nefesi hissettiğimde yerimde sıçradım. Kolu belime dolanırken beni bedenine yasladı, "korkma," diye fısıldadı sadece. Kapı tokmağındaki elimin üzerine elini koyarak kapı tokmağını çevirdi ve odaya bedenimi ittirdi. Cebinden çıkardığı çakıyı açarak bana gösterdi, "şimdi seninle bir oyun oynayacağız." Dedi ve iğrenç bir tavırla sırıttı. Gözlerim dolarken sertçe yutkundum. Elindeki çakıyı solunda duran masaya koyarken arkasındaki sandalyeyi çekti ve oturdu. Bacaklarını araladı dirseklerini dizlerine yasladı ellerini yumruk yaparak çenesine dayadı ve donuk mavi gözlerini bana dikti. "Bu adamı tanıyor musun?" Dedi. Parmağıyla işaret ettiği kısma baktığımda başımı 'hayır' anlamında salladım. Sadece bir kaç defa magazinde görmüştüm sanirım bu adamı ama kim olduğu hakkında gram fikrim yoktu. "Yanlış cevap," dedi dudaklarını büzerek. Oturduğu yerden kalktı ve arkasını dönerek masadan çakıyı aldı. Sakince bana yaklaşmaya başladı bende onun adımlarıyla orantılı olarak geri geri gitmeye başladım. Sırtım duvarla buluştuğunda titremem arttı. Bir eli arkamdaki duvara yaslanırken çakı olan eli sol omzuma köprücük kemiğime denk gelecek şekilde yasladı ve yamuk bir sırıtış bahşetti korkulu gözlerime.