tanıtıcı bölüm 4
395 Kelimeler
~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•
Üç gün sonra...
Silmekten tahriş olmuş bir burun, ateşten kıp kırmızı olmuş iki yanak, uykusuzluktan mos mor olmuş göz altlarımla tam bir zombi gibi olmuştum. Annemin yeleğini üzerime takıp ekmek almak için markete doğru yürüdüm...
"Keşke okullar kapalı olsaydı, kızlar gidip alırdı." diye söylenerek yürüyordum...
Hastalığımın etkisiyle elimi neye götürsem midem bulanıyor almaktan vazgeçiyordum... Koca market gözümde küçülmüş, sanki sadece ekmek satıyormuş gibiydi... Aldığım iki ekmekle reyonların arasından kasaya doğru ilerken Hatice'nin, Yusuf olduğunu tahmin ettiğim kişiye beni işaret ettiğini gördüm... Yusuf, bir iki saniye kadar bana baktıktan sonra hoşuna gitmemiş gibi kardeşine bakıp kaşlarını kaldırmıştı...
Onun bu yaptığını gördüğümü belli etmeden kasaya doğru yürüdüm...
... Kasaya geldiğimde Hatice'nin, "Hîranur canım nasılsın?" demesiyle Yusuf aniden başını kaldırıp yüzüme bakmıştı... Yüzünü beğenmediği kızın, o gece hiç görmediği Hîranur olduğunu duyunca geçirdiği şoku hissedebiliyordum...
Her ne kadar belli etmemeye çalışsam da sesimin titremesinden ve orayı bir an önce terk etmek istememden Yusuf'u gördüğümü anlamış olmalıydılar...
Hatice'ye cevap vermeden Kadir abiye "kolay gelsin" deyip hızlı adımlarla çıkınca Yusuf arkamdan koşarak önüme geçti... Başımı önüme eğmiş yere bakarken bile, üzgün gelen sesinden yüzünün hâlini görebiliyordum..
"Hîranur?"
Başım yerde, "Efendim." dedim yine yüzüne bakmadan
"Özür dilerim."
"Neden?" diye sordum, acaba "Seni çirkin gördüm istemiyorum." diyecek miydi çok merak ediyordum
"Aslında beenn, senin olduğunu bilmiyordum. Özür dilerim. Başka bir kızı gösteriyor zannettim."
Allah'ım al beni nolur, böyle açıklama mı olur... Özrü kabahatinden büyük dedikleri bu olsa gerekti...
Başımı kaldırıp ilk defa gözlerine baktım... İlk defa gördüğüm gözlerine... Hakkım yoktu biliyorum ama sinirli bakıyordum... İki aydır ki aptal halime kızarak bakıyordum... Bana oğullarını anlatıp kafamı karıştıran insanlara kızarak bakıyordum... Benim fotoğrafımı göstermeden bana onu sevdirme çabalarına kızarak bakıyordum... Yeğenlerinin adımdan çok yenge demelerine izin verdikleri için kızarak bakıyordum. Genel olarak hiç bir suçu olmayan adama kızarak bakıyordum...
Evet hakkım yoktu... Suç onda değil bendeydi... Bakışlarımı yanımdaki marketin camına çevirdiğimde gördüğüm manzaraya bir kere daha sinirlendim... Alelade bağlanmış bir türban, uyumsuz kıyafetler anne yeleği ve savaştan çıkmış bir surat... Bu halini kim beğenir aptal diye söylendim... Bir de karşındaki adama bak... Düğüne gider gibi giyinmiş, saçlarını taramış, bir seksenlik adam sana bakar mı sandın geri zekalı...
Arkamdan gelen kardeşinin sesiyle kendimle ettiğim kavgamı sonlandırdım, "Annene selam söyle, görüşürüz..." diyerek tuttuğu kolumu yukarı sıyırarak Yusuf'un yanından yavaş adımlarla uzaklaştım...
Bu adımlar, sadece bedenimi değil ruhumu da ondan uzaklaştırıyordu...
~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•~~~~~~•
- Yazar
