LEYLA
Sessizlik pek de alışık olduğum türden bir durum değildi. İnsan her ne kadar büyüdükçe korkularını yönetmeye başlasa da, emin olun bu bazen öyle kolayca mümkün olmuyordu.
Alevler kadar sevmediğim bir şey varsa o da sessizlikti. Bu yüzden kolay kolay susan biri değildim. Şarkı söylemeye de bu şekilde başlamıştım.
Mesleğimin korkularım sayesinde ortaya çıkacağını kim tahmin edebilirdi ki! Şahsen ben etmezdim.
Bundan sebep sessizliğim de kısa sürdü. Eh, bir taraftan da hem yan tarafımda oturan adama hissettiğim gereksiz çekim, hem de merakım ağır bastı.
Hepi topu kaç kiloydum ki zaten! Merakımın ağır basması oldukça normaldi bence.
“Beni nasıl buldun?” Madem paranın bağını soramıyordum, ben de merak ettiğim diğer konuları sorabilirdim.
Telefon aldıktan ve hattımı yeniden çıkardı
