Güneş, denizin üzerinden yavaşça doğuyordu.
Küllerinden yeniden doğan o küçük sahil kasabasının sabah sessizliğini sadece martıların sesi bölüyordu.
Elif, kafede sabahın ilk kahvesini hazırlarken, kapıdaki çıngırak çaldı.
Aslan içeri girdi, elinde birkaç gazete.
“Bugün yine hakkımızda yazmışlar,” dedi alayla. “’Demirhan ailesinin düşüşü ve bir aşkın dirilişi’ başlığını atmışlar.”
Elif gülümsedi. “En azından doğru bir kısmı var.”
Aslan, gazetenin sayfasını buruşturdu. “Ben hâlâ ‘aile’ kelimesine alerjik durumdayım.”
Elif gözlerini kısarak baktı. “Aile sadece kanla kurulmaz, Aslan. Bazen iki yaralı ruh birbirine sarılır, gerisi kendiliğinden olur.”
Aslan derin bir nefes aldı. “Bunu senden başka biri söylese inanmazdım.”
⸻
O gün kafe beklenmedik şekilde kalabalıktı.
Yabancılar deği
