Şehirde gün doğarken, karanlığın bıraktığı izler hâlâ sokaklarda yankılanıyordu. Çatışmaların izleri, kurşun delikleriyle dolu duvarlar, yanmış arabalar ve insanların gözlerindeki korku artık sıradanlaşmıştı. Ama herkes biliyordu ki en büyük fırtına henüz kopmamıştı.
Yavuz Kartal, Aslan’a açıkça savaş ilan etmişti. Meydan okumaları yalnızca tehdit değildi; bir güç gösterisiydi. Onun gövde gösterileri, Aslan’ın imparatorluğunu sarsmak için tasarlanmıştı. Ve Aslan, sessizliğiyle aslında büyük fırtınayı bekliyordu.
Ofisin yüksek katındaki camdan şehre bakan Aslan’ın yüzünde hiçbir duygu yoktu. Cem, kapının yanında silahını temizliyordu. Elif ise pencerenin önünde Aslan’a bakıyordu. İçinde korku ve hayranlık, aynı anda çarpışıyordu.
“Aslan…” dedi Elif, titreyen sesiyle. “Bu savaş seni bitir
