Düğün günü şehir sessizdi.
Gökyüzü gri, rüzgâr soğuktu — sanki doğa bile bu evliliği onaylamıyordu.
Ama Elif, aynanın karşısında bembeyaz gelinliğini giyerken içindeki ses sadece bir cümle fısıldıyordu:
“Her şeye rağmen, Aslan’ı seviyorum.”
Kapı aralandı. İçeri giren Cem’di.
“Hazırsın galiba,” dedi hafif bir gülümsemeyle.
Elif aynadan dönmeden cevap verdi. “Hiçbir zaman tam hazır olunmaz Cem. Ama doğru kişi bekliyorsa, korku anlamını yitiriyor.”
Cem başını eğdi. “Ağabeyimi mutlu et. O, senden başka kimsenin önünde gülümseyemedi.”
⸻
Nikâh salonu kalabalıktı ama atmosfer gergindi.
Bir tarafta Aslan’ın ailesi — soğuk, mesafeli, pahalı kıyafetleriyle buz gibi duruyorlardı.
Diğer tarafta Elif’in mütevazı ailesi — korkuyla, endişeyle bakıyorlardı.
Aslan, Elif’in elini tuttuğunda salo
