Sokağın kalabalığı daraldıkça, ışıklar değişmeye başladı.
Buradaki lambalar diğerleri gibi değildi içlerinde ateş değil, canlı bir şey yanıyordu.
Küçük gölgeler kıpırdayan, dönen, nefes alan.
Meva bir tanesine yaklaşınca, gölgenin lamba camının içinde yüzü ona döndü.
Gülümsedi.
Gerçekten gülümsedi.
Meva irkilip Araf’ın koluna tutundu.
Araf, bunu bekliyormuş gibi yan gözle bakıp sakin bir ifadeyle konuştu
“Yaklaşma. Gölge ışıkları sadece parayı değil duyguyu da çalar.”
Meva gözlerini büyüttü.
“Duygu mu çalıyor?”
“Evet,” dedi Araf.
“Mutluluğunu alırsa gülüşün eksilir. Kederini alırsa daha kolay ağlarsın. Arzunu alırsa…”
Kısa bir duraksama. Gözleri Meva’ya kaydı.
“Onu geri koyacak yer bulamazsın.”
Meva’nin yüzü kızardı, elini hemen lambadan uzaklaştırdı.
Tam o anda sağ tarafta
