Araf’ın bakışı Meva’yı yerinde çivilemişti.
Gözlerinde öyle yoğun bir karanlık, öyle açık bir arzu vardı ki Meva’nın nefesi bir anlığına kesildi.
Araf şaka yapmıyordu.
İsterse şimdi bu yaprakların üzerinde bile ona sahip olabilirdi.
Ama sahip olmuyordu.
Dokunmuyordu.
Bekliyordu…
Arzusunu geri çekip yalnızca duruşuyla Meva’nın tenine ateş gibi değiyordu.
Araf’ın parmakları hâlâ Meva’nın bacaklarının içindeydi sıcaklık, nefeslerinin karıştığı o an… Zamanın kendisi bile çökmüş gibiydi.
“Bu gece…” demişti Araf.
“Tam olarak dokunduğum yerin ateşine düşeceğim.”
Sözler havada keskin bir çizgi gibi asılı kalmıştı.
Ve işte tam o anda, Meva’nın kalbi sanki göğsüne değil, Araf'a düşmüştü.
Gözleri, nefesi, elleri her şeyi ciddiydi.
Meva’nın bakışlarında bir anda panik kıvılcımı parladı
