Anne ve babamın ölümü üzerime karabasan gibi çökmüştü. Sanki o kara toprağı onların üzerine değil de benim üzerime dökmüş gibiydiler. Ama çok şükür ki o toprağı üzerimden atmayı başardım. Zor oldu, hatta çok zor oldu ama artık kabullendim.
Abim ile gittiğimiz restorana kız arkadaşını da davet etmesini istedim. Sanırım ona da bir özür borcum var. Benimle ilgilenmeye çalıştıkça hep ters davranmıştım. Kızın ne suçu varsa.. "Abi Defne'yi de arasana müsaitse oda gelsin. Hep birlikte vakit geçirelim" dediğim de abim "Boşver bugün abi kardeş günü yapalım" desede ısrarla arattım. Sanırım bir ara abimin mutlu olmasını kıskanmış olabilirim. Şimdi ise onun mutlu olduğunu görmek istiyorum. Sahil kenarında bir restorana geldik. Abimle sipariş vermeden bir süre Defne gelene kadar sohbet ettik. Aslın da
